Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
Het zou vandaag een rustige dag worden, dacht ik. Geen politiek, geen gezeur, maar wel mensen bezoeken, eenzaamheid doorbreken. Belangrijk, maar niet spannend. Het is nu inmiddels 17:25 uur en begin ik mijn dag (en nacht) boek te schrijven. De km-teller stond aan het eind van de dag op 289 km, zes bezoeken en uren rijden. Of beter gezegd: uren telefoneren. Mijn vaste chauffeur reed en ik belde of werd gebeld.
Interessant dat bij adres A alle ramen open stonden vanwege ventilatie, plastic handschoenen klaar stonden en ontsmettingsmiddel. Bovendien stonden in de grote kamer de stoelen op veilige afstand van elkaar opgesteld. Op een ander adres zat ik te kleumen van de kou buiten voor een gesloten raam. De oude dame zat achter het raam binnen en we spraken via de microfoon die voor mij buiten stond op een tafel en voor haar binnen. Prachtig om te zien hoe blij ze was met mijn bezoek.