'Ik kan niet evangeliseren': een onnodig excuus
Heeft u dat ook wel eens? Je hoort oproepen om vrijwilligers voor evangelisatiewerk. Je hoort in een preek vertellen dat het goed is om te getuigen van Christus. Je leest verhalen van zendelingen. En je denkt: ‘O nee, dat kan ik echt niet, dat is niets voor mij!’ Daar voel je je dan wel schuldig om, want ja, het moet toch…?
Ik zal u gelijk maar eerlijk zeggen, ik ben er ook slecht in. Ik voel altijd een drempel als ik het gesprek aan wil gaan met ongelovigen. Als ik mensen zie die op straat op iedereen toe stappen en enthousiast beginnen te spreken, voel ik mij heel onbeholpen. Een paar jaar geleden vertelde ik dat eens in de gemeente, en men begreep er niets van: ‘U niet?’ Want… een dominee kan toch goed praten over het Woord van God? 'U kan toch met iedereen opschieten? En u weet toch ook wel overal een antwoord op?' Maar spreken vanaf de preekstoel is makkelijker dan op straat, een gemeentelid vragen hoe het gaat is makkelijker dan een onbekende aanschieten.
Praatmee