Zijn we als christenen bereid om de tweede mijl te lopen?

Misschien heeft u wel eens van haar gehoord, Isobel Kuhn. Ze werd in 1901 in Canada geboren en overleed in 1957 in de Amerikaanse staat Illinois.
Samen met haar man John werd ze, namens de China Inland Mission, als zendeling uitgezonden naar het volk van de Lisu in China. Als jong meisje had ze besloten dat ze niets met het christelijk geloof te maken wilde hebben. Dat hield ze vol tot God haar tot inkeer bracht.
Op enig moment gaf ze zich over aan Hem en leerde de Heere Jezus als haar Verlosser kennen. Door haar oude leven los te laten had ze de eerste mijl gelopen, zoals ze later zei.
Na haar bekering besloot ze naar een Bijbelschool te gaan, zodat ze zich kon voorbereiden op haar taak als zendeling. Toen Isobel haar ouders meedeelde dat ze naar China wilde om daar het evangelie aan het volk van de Lisu te brengen, reageerde haar moeder furieus: 'Over my dead body!', (Over mijn lijk!).
En dat gebeurde ook! Nadat haar moeder was overleden, is Isobel naar China gegaan. Ze deed afstand van alle luxe die ze in Canada en Amerika had gekend en woonde in China in bamboehutten met minimale voorzieningen. Ze ging met God, op Wie ze volledig vertrouwde.
In de boeken die Isobel schreef klinkt het enorme vertrouwen in Hem door. Steeds als er moeilijke situaties waren ging Isobel in gebed en wachtte geduldig het antwoord van haar Heer af. Zo liep ze ook haar tweede mijl.
In haar boek 'De Tweede Mijl' (Evangelische Lektuur Kruistocht – Apeldoorn, 1938) schreef Kuhn: 'Tegenwoordig zien we over het algemeen veel gemakzucht in de gemeente, een uitgesproken opvatting dat een mijl voor de Heiland meer dan genoeg is!' Ze hoorde nogal eens zeggen: 'Ik ben bang om mezelf helemaal aan Christus over te geven; bang voor wat ik misschien moet prijsgeven of doen, als Hij het vraagt.' Het lijkt wel of er angst bestaat voor die 'tweede mijl'. Tot zover Kuhn.
Als je dit leest vraag je je af hoe Isobel zou reageren als ze in onze tijd zou leven. Om ons heen zien we, naast veel kerkverlating, ook het ontstaan van nieuwe gemeenten enthousiaste christenen zoeken elkaar op en gaan over tot gemeentestichting.
Is eenmaal zo'n gemeente een feit dan zien we, oke ik generaliseer een beetje, dat de gelovigen zeer druk zijn met poedelen in het eigen gemeentebad. Daarmee bedoel ik dat er van alles en nog wat opgetuigd wordt wat geheel gericht is op de opbouw van de eigen leden.
Nu wil ik niet zeggen dat dat allemaal zinloos of nutteloos is, maar toch, veel verder dan het eigen clubje gaat het veelal niet en dat is toch wel jammer. Veel meer dan wat tijd en een beetje geld kost het ook niet.
Gelukkig zien we ook wel hele mooie initiatieven van mensen die verder willen gaan. Zij die bereid zijn een tweede mijl te lopen?
Je loopt natuurlijk al heel snel het risico mensen te passeren als je voorbeelden gaat noemen, maar ik ga dat toch doen, met mijn oprechte excuses aan diegenen die ik passeer.
Kent u de ziekenhuisschepen van Mercy Ships, of de boekenschepen van Operatie Mobilisatie?
De mensen aan boord van deze schepen verlaten voor korte of langere tijd alle westerse luxe, om de allerarmsten op onze aardbol medische hulp te bieden of te voorzien van christelijke lectuur. Privacy aan boord van deze schepen kun je vergeten. De hut deel je met meerdere gelovigen. Inkomen heb je niet meer en voor je onderhoud ben je afhankelijk van een vriendengroep.
Dat zijn de tweede mijllopers die in georganiseerd verband getuige willen zijn van onze Heere Jezus.
Maar soms kom je ze ook in je directe omgeving tegen.
De sololopers...
Iemand die op mijn netvlies verschijnt is Michèle.
Deze Vlaamse vrouw kwam tot levend geloof: haar eerste mijl. Het verdrietige was dat haar man haar daarna verliet. Michèle ging een nieuwe relatie aan en kwam op Bijbelse gronden tot de ontdekking dat ze in overspel leefde. Ze beëindigde die relatie. Begin 2016 getuigde ze hiervan, ze was er zich zeer van bewust dat dit verschillende reacties zou oproepen. En ze kwamen, de positieve, maar ook de negatieve.
Sommigen waren keihard en liefdeloos. Michèle verweerde zich niet en ging niet in discussie, omdat ze voor zichzelf wist dat de beslissing die ze genomen had, juist was, tot eer van haar Heiland; ze liep en loopt haar tweede mijl.
Nog even een bemoediging van Isobel Kuhn: 'De overste Leidsman zegt vriendelijk: 'de tweede mijl is lang maar als je niet jezelf zoekt, ga Ik met je mee; wees maar niet bang'.
Bovenstaande column van schrijver Willem Lingeman verscheen in zijn recente boek 'Gelovigen | Gespiegeldt'. Klik hier voor meer informatie over het boek en om de uitgave te bestellen.
Praatmee