Als christen mag je wél klagen, als het maar aan het juiste adres is
‘Ik zweeg...’ - Psalm 39:3. ‘Ik zei niets, opende mijn mond niet, want U was het die mij dit alles aandeed.’ Het stond boven een rouwadvertentie van een jongeman die door een ongeval overleed. Je komt het vaker tegen: niet klagen, maar dragen en bidden om kracht. Een mens zegt immers snel te veel... Maar stel dat het je niet lukt?
David had het ook geprobeerd. Terwijl hij ontzettend veel vragen had. Wie Psalm 39 leest, komt ze allemaal tegen. Het lijkt alsof de complete last van het leven op David drukt. Alle grote levensvragen passeren de revue: Waarom maak ik zoveel ellende mee? Hoe moet ik dit allemaal dragen? Waar loopt mijn leven op uit? Wat stelt het eigenlijk voor, zo’n kort mensenleven?
De vragen brandden zo in zijn hart dat hij niet stil kon blijven. Uiteindelijk liet hij zijn emoties de vrije loop. Alles gooide hij er voor God uit.
Mag dat?
Getuigt het niet van te weinig respect voor de heilige, wijze en machtige God, die als Enige alles overziet en bestuurt? Wat weten wij nou van het hele wereldgebeuren? Je kunt God zomaar tekortdoen met je woorden, hoe vroom en goedbedoeld ook. God maakt toch geen fouten? Welk recht heb je dan om boos te zijn op God? Bovendien: God is ons geen verantwoording schuldig.
Zwijgen is soms beter dan spreken. Heel snel staan wij klaar met onze mening, meestal wanneer anderen iets overkomt. Als je zelf iets ingrijpends meemaakt, dan val je vaak wel stil. Dan heb je even geen woorden. En dat is heel gezond. Als je meteen alles wilt verklaren, er grip op wilt krijgen, dan sla je vaak de plank mis. Maar aan de andere kant: je lippen stijf op elkaar houden, lukt ook niet. Dat wordt een binnenbrand die je verteert. David gaat ons voor in het uitspreken van wat op onze lippen brandt.
En dat mag!
Spreken is zilver en zwijgen is goud. Dat geldt bij mensen, maar niet bij God. Job sprak. Jezus sprak, klaagde, schreeuwde: ‘Mijn God, mijn God, waarom?’ Tegen God mag je alles zeggen. Je kunt altijd bij God terecht. Niet klagen, maar dragen - dat klopt dus niet helemaal. In de Bijbel mag je als gelovige juist wel klagen, als het maar aan het juiste adres is.
Klagen mag.
Spreken mag.
In de tijd van Jezus kende men geen rouwadvertenties. Maar als dat wel zo was geweest, had Psalm 39 er niet boven gestaan, misschien wel het volgende: Tijdens Zijn sterven zweeg Hij niet. Hij riep: ‘Waarom?’.
Hij sprak ook.
Deze overdenking verscheen eerder op de Facebookpagina van ds. Arie van der Veer.
Praatmee