Is er in de herberg van ons hart plaats voor het Kerstkind?
Dit jaar stond vanwege de pandemie ook het pelgrimeren naar Santiago de Compostella op een laag pitje. De Oasis Trails herberg was maar een paar maanden open en er waren voor de nacht meestal maar een paar gasten. Dat was in voorgaande jaren wel anders. In de drukke maanden was het vaak een race om nog op tijd te komen voor een plekje in de herberg.
Want stel je voor; je doet de zware tocht en loopt een extra lange etappe. Je wilt in die ene herberg overnachten, daar tegen die berg. Na een zware tocht wordt het pad smaller. Mooi landschap, dat wel. En die kegelberg komt al in zicht. Heuveltje op en af en steeds meer omhoog gaat het nu. Het is warm en je water is op. Je rugzak is als lood geworden en je voeten doen gemeen zeer vanwege de blaren. Eigenlijk is de afstand die dag teveel van het goede.
Na nog een stugge klim kom je eindelijk bekaf in het dorp. Pijlen wijzen je verder omhoog een straat op naar een steile trap … en daar is ie; een rustiek huis met een terras waar diverse stappers een goede tijd met elkaar hebben. Er staat echter een groot bord met letters die aankomen als hamerslagen: COMPLETO! (VOL!)
Stel je voor; een jong stelletje en al dagen op pad. Niet voor de lol; het moet van de overheid. Iedereen moet geteld worden in de plaats van zijn voorgeslacht. Best een hele reis; alle dagen heuveltje op en af en steeds meer hogerop wordt het ook kouder.
Het is wel heel erg zwaar voor Miriam, de dame van het stel. Ze is namelijk hoogzwanger. Yosef, haar man, houdt de moed erin, maar ze kan bijna niet meer lopen. En zitten op een hobbelende ezelsrug is in haar toestand een kwelling…
Het donkert snel en hun kronkelig pad wordt slechts verlicht door de maan en de sterren. Gelukkig zien ze na uren gezwoeg lichtjes op de volgende berghelling; het dorp van hun voorvaderen. Nog een stevige klim en eindelijk … eindelijk is daar de herberg. Miriam is uitgeput en ze raakt in barensnood. Maar ze zijn er en gezelligheid klinkt vanuit het huis. Groot is de opluchting van het stel als ze eindelijk voor de poort staan. Er staat echter een groot bord met letters die aankomen als mokerslagen: COMPLETO!
Ergens zijn wij net wandelende herbergen. Als we bezig zijn met werk, vrienden en familie dan staat er heel wat op ons programma. In ons hoofd kan het dan zo druk zijn, dat we er van suizebollen. En ons hart stroomt over van ambities, zorgen, passies, frustraties … teveel om op te noemen. Er kan niks meer bij; zeker als het zich niet opdringt.
We horen zelfs niet als er zachtjes aangeklopt wordt en ook al zouden we het horen … een duidelijk bord op de deur van ons hart schreeuwt: COMPLETO!
Zou het kunnen dat er geen plaats meer is in de herberg van ons hart? Zelfs niet voor de geboorte van het Godskind? Het Kind zal dan naar een bescheidener onderkomen gedragen worden, waar wel plek is. Ook al is het een schamel optrekje en is het er een beestenboel…
Wellicht was je hart ooit herbergzaam voor de Spruit en vier je ieder jaar vrolijk Kerstfeest. Maar is het ook een feest van reflectie? Een moment, dat je je weer realiseert, dat de Godsvrucht in je binnenste groeit en er naar verlangt je hart steeds meer te verlichten?
Een herbergzaam Kerstfeest gewenst!
Dit artikel is afkomstig uit de nieuwsbrief van Oasis Trails. In een Spaans dorpje, aan het pelgrimspad naar Santiago de Compostela, runt de Oasis Trails gemeenschap een kleine herberg. Het is een gemeenschap van gelovigen, die de gasten zowel praktisch als geestelijk met Jezus, het Levende Woord, in contact wil brengen. Heel praktisch en betrokken, op een manier die bij de gasten past. Lees hier meer over de Oasis Trails.
Praatmee