Het is dinsdagavond half zeven als Esther op handen en voeten naar de voordeur kruipt om alvast open te doen voor de ambulance die met spoed onderweg is. Haar keel lijkt dichtgeknepen te worden, ademen kan ze nauwelijks en in haar hoofd is ze eigenlijk alleen maar aan het bidden. Ze wil haar familie op de hoogte stellen van haar situatie, maar komt niet verder dan een enkele zin op haar Facebookpagina: ‘Ik word opgehaald door de ambulancedienst, bid voor me’. CIP.nl sprak met de coronapatiënt over de steeds terugkerende benauwdheid, de vele momenten alleen, het gemis van haar kinderen en haar geloofsleven. “Want dankzij het coronavirus ben ik dichter bij God dan ooit.”