Ze zitten dicht naast elkaar, moeder en zoon. De band is intens, gevormd in jaren van crisis en wederopstanding. Yorel glimlacht naar zijn moeder wanneer Hour of Power presentator Jan van den Bosch hen welkom heet. "Ja, we zijn een heel hecht duo", zegt hij. "Maar dat komt door wat we allemaal hebben meegemaakt."

Een klein ongeluk
Het begint op een doodgewone ochtend. Herma brengt haar zoon naar een middelbare school om een dagje mee te lopen. "Er reed een auto voor me en die stopte spontaan. Ik reefd ertegenaan. Een klein ongelukje", vertelt ze. Pas later ziet ze bloed op haar broek. "Op mijn knie had ik een schaafwondje. Niks bijzonders."

De volgende dag wordt ze doodziek. Ze belt een vriendin, toevallig verpleegkundige. "Die zag dat ik een zwarte vlek op mijn been had", zegt Herma. "Ik had er niet eens naar gekeken, zo ziek was ik." De vriendin belt direct 112. Wanneer de ambulancebroeders binnenkomen, gaat het mis. "Ineens zwol mijn tong op en ik stikte. Ik kon niet ademen." Daarna wordt alles zwart. Ze belandt in coma door een vleesetende bacterie. "Ze hebben mijn hele been gestript tot aan mijn lies", vertelt ze. "Ze konden niet verder gaan."

Die eerste dag al moet de familie komen om afscheid te nemen. Dat gebeurde uiteindelijk drie keer. "Ik heb een hartstilstand gehad, nierfalen, noem maar op", zegt Herma bijna nuchter. "Dat ik hier zit, het is echt een wonder."

Terwijl Herma vecht voor haar leven, staat Yorel, nog maar twaalf jaar, in het ziekenhuis. Zijn vader woont in Griekenland. Hij staat er praktisch alleen voor. "De artsen zeiden dat mijn moeder zou sterven", vertelt hij. "Maar ik begon te lachen. Ik dacht: dat is niet zo."

Hij had een innerlijke zekerheid die niemand begreep. "Ik had een heel sterke overtuiging van God dat zij wel beter zou worden", zegt hij. "Iedereen dacht dat ik de waarheid niet wilde accepteren." Toch houdt die overtuiging hem staande. "Ik was nog maar net christen eigenlijk", vertelt hij. "Ik geloofde pas iets als ik bewijs zag. Maar dit voelde ik zo sterk."

Drie maanden later
Wanneer Herma wakker wordt, begrijpt ze niets van de tijd die verstreken is. "Ik werd wakker en de tv stond aan. Ik zag beelden van het ongeluk met die bus van de koninklijke familie. Ik dacht: wat is hier allemaal aan de hand?"

Dan komt de eerste vraag in haar op: "God, waar bent u? Ik had het gevoel dat Hij erbij moest zijn", zegt ze. "Ik had Hem nodig. Troost mij." Maar ze is te zwak om te bidden. Pas later hoort ze hoeveel mensen dat voor haar deden. "Er kwamen elke dag mensen naar het ziekenhuis. Een jaar lang wisselden ze elkaar af. Er werd elke dag voor me gebeden. Dat heeft me erdoorheen gehaald."

Een jongen van twaalf die mantelzorger wordt
Wanneer Herma thuiskomt, is hun leven voorgoed veranderd. Ze kan niet lopen, heeft een stoma en nauwelijks energie. Yorel neemt zorgtaken op zich die geen enkele twaalfjarige zou moeten doen. "Hij moest mijn mantelzorger zijn", zegt ze. "Ik hoefde alleen maar te zeggen: 'Yorel' en dan stond hij al naast me. Hij wist precies wat hij moest doen."

Voor Yorel was het zwaar. "Het is de emotionele en mentale druk die op mij geplaatst werd vanaf dat ik twaalf was", zegt hij. "En daarvoor ook al, want je had al een burn-out en een hernia." Hij kijkt terug zonder verbittering, maar wel met eerlijkheid. "Ik heb later de verkeerde partners gekozen", zegt hij. "Omdat ik had geleerd te zorgen voor anderen, maar niet voor mezelf." Toch blijft zijn geloof krachtig. "Wat is de kracht van gebed?", vraagt Jan. "Vertrouwen op wat je hoopt", antwoordt Yorel. "Dat het kan gebeuren omdat God het al zou gaan doen."

Hoe Herma tot geloof kwam
Herma groeide niet gelovig op. "Mijn vader zei: geloven is voor zwakke mensen", vertelt ze. Met geloof had ze niets. Tot ze via school het christelijk geloof tegenkomt en nieuwsgierig wordt. Ze volgt een Alpha-cursus. "Daar leerde ik de Bijbel kennen", zegt ze. "Maar God leren kennen, dat kwam later."

Het moment dat alles verandert, is tijdens een bidstond. "Een vriendin gaf me een zakje met een pareltje erin. Ze zei: je bent een parel in Gods hand." Herma slikt bij de herinnering. "Ik was mijn leven lang op zoek naar liefde", zegt ze. "En ineens besefte ik: ik word geliefd door iemand. Dat ontroert me nog steeds. Vanaf dat moment wist ik: ik ben Gods geliefde kind", vertelt ze. "Ik hoef niet meer te zoeken."

"Ik was een heel koppig kind", zegt Yorel. "Ik geloofde pas als ik bewijs vond." Maar door alles wat hij met zijn moeder meemaakt, verandert zijn hart. "God heeft zich in zoveel situaties bewezen. Zonder God had ik hier niet gezeten." Vandaag heeft hij zijn eigen houtbewerkingsbedrijf, Christian Craftsman. "Ik noem mezelf zo omdat ik altijd een aanspreekpunt wil hebben over het geloof", zegt hij. "Ik wil God nooit uit mijn werk laten, want zonder God kan ik dit helemaal niet."

Wat kerst voor hen betekent
Als Jan vraagt wat kerst voor hen betekent, antwoorden ze zonder aarzeling. "De belofte van God. Dat we God liefhebben en goed zijn voor onze naasten. Dat is alles wat we moeten doen”, aldus Yorel. Herma zegt: "De geboorte van mijn Leraar. Jezus is mijn leraar. Ik leer zoveel van Hem." Dan de liefdevolle slotvraag: welk cijfer geeft Yorel zijn moeder?

"In liefde? Een negen", zegt hij. Herma glimlacht breed. "Hij is mijn 10. Het is een godsgeschenk. Ik dank heel vaak God nog voor hem." En dan zegt ze het nog één keer:
"Dat ik hier zit, het is echt een wonder."

Bekijk hieronder het interview in Hour of Power.