“Op dag drie stond gebed voor ons land centraal, en specifiek ook voor vreemdelingen”, vertelt Mirjam Bergacker, initiatiefneemster voor deelname aan de Week van gebed. “De groep bad voor ontmoetingen met vluchtelingen of migranten die ze over Jezus konden vertellen.” Maar niemand had verwacht hoe snel dit gebed verhoort zou worden. 
 
"Is dit een ziekenhuis?"
Eline, een van de moeders die meebad, kwam de volgende dag enthousiast aan op het schoolplein. “Je gelooft nooit wat er gisteren is gebeurd!”, zei ze tegen Mirjam. In de namiddag fietste er een dame voorbij het huis van Eline. Denkend dat het haar overbuurmeisje was, zwaaide Eline naar haar vanachter het raam. Niet veel later stond ze op Elines erf, en bleek zij niet haar overbuurmeisje, maar een verdwaalde vrouw uit Venezuela te zijn. “Ja, je zwaaide naar mij”, zei ze, “en ik had het idee dat ik niet goed ging. Dus ik kom even vragen: is dit een ziekenhuis?”

De Venezolaanse, Paola*, had dringend behoefte aan medicijnen. “Zal ik je even brengen?” bood Eline spontaan aan, hoewel ze net de pannen op tafel had gezet. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis is twintig minuten rijden met de auto en Paola had alleen een fiets. Verbaasd maar gretig nam zij het aanbod aan.
 
"God wil er voor jou zijn"
Tijdens de rit naar het ziekenhuis ontstond een open gesprek, waarin Paola deelde over haar achtergrond, de onveilige sfeer op haar werk en de vele trauma’s die ze had opgedaan. Op de terugweg deelde ze over haar diep gelovige ouders, en hoe zij op bijzondere wijze samengekomen waren. “Ik weet dat ik er niet per ongeluk ben”, zei ze meerdere keren, “maar waarom ik er ben weet ik niet.” Waarop Eline mocht getuigen: “Ieder mens is geschapen door God, en Hij heeft een uniek plan voor iedereen. Het kan heel moeilijk zijn om te gaan met teleurstellingen en trauma’s, maar God wil er voor jou zijn.”

Eline bracht een geëmotioneerde Paola terug naar haar woning, en nodigde haar uit om nog eens op visite te komen. Maar een tweede ontmoeting vond sneller plaats dan gedacht. “Vijf minuten later werd ik gebeld met allereerst veel excuses. Maar ze had het vervoer naar haar werk gemist, en als ze te laat kwam zou ze haar baan kwijt zijn.” Dus bracht Eline haar, en hadden ze nu een half uur om verder te praten. “Ik zei haar dat Jezus belooft dat de deur opengaat voor wie klopt, maar dat ze wel zelf initiatief moet nemen om aan te kloppen bij Hem en met Hem te praten.”
 
"Ik heb me nog nooit zo geliefd gevoeld"
Diezelfde week nog kwam Paola bij Eline op bezoek. Ze wilde ook graag voor haar en haar gezin een Venezolaanse maaltijd koken. Urenlang spraken ze over het geloof, over de Bijbel en allerlei belangrijke levensvragen. Toen Eline haar thuisbracht, mocht ze in de auto nog voor Paola bidden. De volgende dag appte ze: “Ik ben helemaal vol van dit. Ik heb me nog nooit zo welkom en geliefd gevoeld.” Eerder vertelde ze dat haar moeder elke dag voor haar bidt en haar steeds aanmoedigt: “Ga nou op zoek naar Jezus, Hij is er voor je.” Ze vond haar ouders maar religieus en wilde niets met het geloof te maken hebben. Nu staat ze ervoor open, en voelt het als haar persoonlijke zoektocht.

“Wat we ’s ochtends hadden gebeden, gebeurde ’s avonds als wonder”, merkt Eline verbaasd op. En dat was niet het enige positieve effect van de Week van gebed. “We vonden het zo fijn”, zegt Mirjam, “dat we nu als groep besloten hebben om, naast het bidden op school, eens per maand te blijven samenkomen om te bidden voor de wereld en mensen die Jezus nog niet kennen.” 

* naam gefingeerd