Jacob groeide op in een vrij traditionele kerk in Bunschoten-Spakenburg. "Mijn ouders waren gelukkig vrij ruimdenkend en zo’n houding was best bijzonder in die tijd. Toen ik verkering kreeg met een meisje dat uit een andere kerk kwam, vonden ze dat prima. En mijn latere schoonouders ook. Ze waren al lang blij dat wij zo serieus bezig waren met geloof. Omdat wij als stel een frisse start wilden maken, stapten we in onze verkeringstijd over naar een kerk die voor ons allebei nieuw was: destijds nog de Nederlands Gereformeerde Kerk (NGK) in ons dorp."

Kerk-en geloofsregels belangrijk 
Die overstap veranderde aanvankelijk niks in Jacobs geloofsleven. "Geloof bleef voor mij iets rationeels. Het zakte niet af naar mijn hart. Ik leefde wettisch, was vooral bezig met de kerk- en geloofsregels. Laat ik eerlijk zijn: dat lag aan mij, niet aan de kerk."

Draaipunt in zijn leven 
Er kwam pas een verlangen naar meer van de Geest toen hij dertig jaar geleden meedeed aan een Alpha-cursus. "Ik zag bij de andere leiders dat zij iets hadden wat ik niet had: een relatie met Jezus. En dat wakkerde iets in mij aan. Mijn echte draaipunt kwam toen ik mij diep voelde wegzinken door allerlei dingen in mijn leven die ik meemaakte. Ik klampte me vast aan God, ging op een avond wanhopig op mijn knieën en schreeuwde het uit naar Hem. Het was onbeschrijfelijk, maar God raakte me op dat moment aan. Er kwam zo’n rust en vrede over mij."

"Mijn geloof verloren" 
In de jaren daarna verdiepte Jacob zich in de gaven van de Geest. "Ik wist daar weinig vanaf. Als het bijvoorbeeld over spreken in tongen of klanktaal ging op de Alpha-weekenden, dan kon ik de cursisten niet uitleggen wat het nu precies was. Ik ging boeken lezen en volgde een seminar over dit onderwerp op de New Wine Conferentie. Er werd kort uitleg gegeven en daarna was het: ga nu zelf maar aan de slag. Bij mij kwam er op dat moment niks uit, maar het moest rijpen. Een jaar later kwam ik weer op datzelfde seminar en kon ik ineens meepraten. Dat ontroerde me enorm."

Snapte zijn omgeving dat? "Nee, vaak niet. Maar ik herinner me ook een oudere broeder die ik opbelde en hij zei: “Ik heb er niks mee, maar jij wel. En dat is oké. Jij hebt nu verkering met de Heilige Geest. Nu zal je relatie verder gaan groeien.” Ik zeg altijd: “Ik verloor mijn geloof door de Heilige Geest.” En dan zie je mensen schrikken. Maar dan zeg ik er gelijk achteraan: “Het is voor mij geen geloof meer, ik weet nu zeker dat God er is.”"

Luisteren naar God 
Jacob heeft een grote passie voor gebed, het luisteren naar Gods stem. Hij wil - waar hij kan - anderen daarmee dienen. "Ik volgde bij New Wine de cursussen ministry en gebedspastoraat. Wat ik daar leerde, geef ik nu door. Zo geef ik samen met anderen zelf de ministrycursus in het dorp, en afgelopen jaar deed ik dat ook bij een Hervormde kerk in Loosdrecht. Er is zo’n groot verlangen, ik zie op zoveel plekken ruimte voor de Heilige Geest."

Kerken in Bunschoten-Spakenburg doen volgens Jacob al veel samen. "We gaan elk jaar met een groep mensen uit verschillende kerken naar de New Wine Zomerconferentie. Daar kunnen we opladen voor het nieuwe seizoen. Ook houden we in ons dorp laagdrempelige avonddiensten - de 45 minutendiensten - voor gelovige en niet-gelovige jongeren. We vragen bijvoorbeeld een voetbaltrainer om een getuigenis te geven. Zit de hele kerk stampvol. En we starten binnenkort een pilot over Gods stem verstaan naar aanleiding van een boek van Priscilla Shrirer. Hiervoor meldden zich al 140 mensen uit de omgeving aan."

Langzame weg 
Ondanks al die ‘succesvolle activiteiten’, erkent Jacob, blijft het toch een langzame weg om mensen in zijn dorp bekend te maken met de Heilige Geest. "Ik merk echt dat je dit stapje voor stapje moet doen. Om maar wat te noemen: hoewel er grote belangstelling is voor de ministrycursus, leidde het helaas nog niet tot nieuwe ministryteams in plaatselijke kerken. Ik weet dat dit mijn plek is, maar het vraagt veel geduld."

Meebewegen waar nodig 
"Wat ik vooral leerde: je moet meebewegen met wat kan en wat aansluit bij de behoefte van mensen. Niet duwen, maar masseren", legt Jacob uit. "In Bunschoten-Spakenburg kent iedereen elkaar. Dat werpt een drempel op om voor je te laten bidden in de kerk. Er zit zeventig tot tachtig procent schaamte bij. Wat zullen anderen niet van mij denken? We gaan daarom in mijn eigen kerk, de Westerkerk (NGK), soms liever bij gemeenteleden thuis bidden. We bieden na de dienst ook bewust niet alleen ministrygebed aan. Iemand die naar ons toekomt, mag zelf kiezen wat hij of zij wil. Alleen praten, een kort - ‘gewoon’ - gebed of gebedsministry."

Grote dromen  
Jacob heeft nog grote dromen. "Ik zou graag een pastoraal gebedsteam willen samenstellen dat naast onze raad van ouderlingen staat. Dan denk ik aan een gebedsteam dat kan inspringen als er nood is en ook hulp kan aanbieden aan andere kerken in het dorp. De mensen daarvoor hebben we al. Ons kernteam telt vier mensen, maar bij behoefte kunnen we het moeiteloos uitbreiden tot acht extra krachten. Het is alleen wachten tot de tijd er rijp voor is. Maar ik zie er naar uit wat God de komende tijd gaat doen."