Michal was pas drie jaar oud toen ze met haar ouders naar Turkije verhuisde. Haar vader, Tilmann Ekkehart Geske, werd in april 2007 samen met twee Turkse christenen op gruwelijke wijze vermoord in Malatya. De aanvallers bonden de drie mannen vast, martelden hen en sneden hun keel door. Ze werkten allemaal voor een christelijke uitgeverij.

De gebeurtenis was traumatisch. Toch besloot de familie Geske in Turkije te blijven. “We hebben Turkije als geheel nooit de schuld gegeven”, zegt Michal. “Dit verschrikkelijke is inderdaad in Turkije gebeurd, maar wij zouden hier niet zijn als we niet van het Turkse volk hielden.”

Visum niet verlengd
Michal studeerde aan de universiteit van Ankara en werkte daar als docent. Ze verbleef jarenlang legaal in Turkije met een studenten- en werkvisum. Maar toen ze onbetaald verlof nam om haar promotieonderzoek af te ronden, werd haar visum niet verlengd.

“Ik hou van Turkije. Ik hou ervan om hier te wonen. In Duitsland zijn de financiële mogelijkheden beter, maar het leven draait niet alleen om geld. Mijn familie en mijn gemeenschap zijn hier”, zegt Michal.

Ze vecht het besluit nu aan via de rechter. Haar advocaat, Orhan Kemal Cengiz, noemt het besluit oneerlijk en onwettig. “Iedere andere familie zou het land allang verlaten hebben. Maar deze mensen hebben juist alles gedaan om te blijven.”

Christenen onder druk
Volgens Cengiz is Michals situatie geen op zichzelf staand geval. Sinds de arrestatie van de Amerikaanse voorganger Andrew Brunson in 2016 heeft Turkije het verblijf van buitenlandse christelijke werkers steeds moeilijker gemaakt. Meer dan tweehonderd voorgangers en hun gezinnen zouden het land inmiddels zijn uitgezet.

Cengiz stelt dat deze uitzettingen officieel worden toegeschreven aan ‘bedreiging van de nationale veiligheid’. Maar volgens hem is de ware reden hun christelijke zendingswerk. “De Turkse grondwet en internationale verdragen garanderen godsdienstvrijheid. Toch voert de overheid een stille campagne om de aanwezigheid van christelijke leiders, vooral protestanten, terug te dringen.”

Michal hoopt ondanks alles in Turkije te mogen blijven. “Het verlies van mijn vader was zwaar, maar we bleven hier uit liefde. Ik wil niets liever dan hier blijven wonen en werken.”