Onze jongste zoon vroeg me: "Gaat mama nu dood?"
De dag dat Aukje me toevertrouwde dat ze een knobbeltje in haar borst had, zal ik nooit vergeten. Na een bezoek aan onze huisarts kregen we te horen dat we een week moesten wachten voordat er onderzoek plaatsvond. Deze week leek oneindig te duren. We zeiden niks tegen onze kinderen of onze ouders om hen niet onnodig bang te maken.
Een week later waren we samen in het ziekenhuis om foto’s, een echo en een punctie te laten maken. De arts die de punctie verrichtte stelde ons gerust. Volgens hem was er sprake van een cyste. Er was niets om ons zorgen over te maken. Hij besloot niet mee te werken aan een versnelde procedure. Over een week konden we nog even bellen voor de definitieve uitslag. Opgelucht liepen we door de lange gang van het ziekenhuis. We besloten in een restaurantje de positieve uitslag te vieren met een kop warme chocolademelk en iets lekkers erbij. De jongens vertelden we over de spannende week die achter ons lag, waarin we hen niet onnodig bang wilden maken. We konden nu onze opluchting en dankbaarheid met hen delen. Ook onze ouders en naaste vrienden lieten we delen in onze blijdschap. In het volste vertrouwen pakten we ons leven weer op.
Wil je verder lezen?
Als lid krijg je onbeperkt toegang tot cvandaag.nl
Praatmee