'In de Bijbel lezen we regelmatig dat er geknield wordt tijdens het gebed', maakt ds. G. K. Terreehorst duidelijk. 'Dit betekent echter niet dat dit de enige gebedshouding in de Bijbel is. Integendeel. Van de Farizeeër en de tollenaar lezen we dat ze tijdens het gebed staan (Lukas 18:11 en 13). Als de Heere Jezus tot Zijn Vader bidt bij het graf van Lazarus dan lezen we dat Hij Zijn ogen opheft (Johannes 11:41), de Heere Jezus lijkt hierbij te staan. Dit was ook de gebruikelijke gebedshouding van de Joden in die tijd. Bidden in de tijd van de Heere Jezus lijkt dus over het algemeen staande te gebeuren, waarbij de handen opgeheven worden en de ogen opgeheven worden.

Tijdens de Reformatie was men erg huiverig voor al dit soort gebruiken en vaste rituelen en verdween het gebruik. Calvijn wijst knielen niet af maar benadrukt dat het gaat om de innerlijke gesteldheid van het hart. Als er al geknield wordt, moest het dus een uiting zijn van het innerlijk en niet slechts een ritueel gebruik. Deze nadruk op het innerlijk maakt dat de uiterlijke gebedshouding minder van belang wordt. De kerkgebouwen worden meer ingericht om (lang) te luisteren dan om te knielen. Het knielen lijkt vandaag de dag dus meer om praktische redenen verdwenen te zijn. Alleen bij bijzondere diensten zoals een huwelijksbevestiging of de bevestiging van een predikant wordt er nog geknield.

Aangezien de Bijbel knielen nergens voorschrijft lijkt dat ook geen bezwaar. Het weer invoeren zal veel gedoe geven en zal dan zijn eventuele doel voorbijschieten. Daarnaast lijkt er dus in de Bijbel en zeker in de tijd van de Heere Jezus meer staande dan geknield gebeden te worden. Er is dus geen enkele reden om zoiets vandaag in te voeren. Het sluiten van de ogen zorgt voor concentratie en het vouwen van de handen drukt uit dat we al ons werk even neerleggen en ons toewijden aan het gebed. Telkens is dus meer van belang dat we beseffen waarom we het doen zoals we het doen, dan dat het op één bepaalde manier moet', aldus de hersteld hervormde predikant.