Boudewijn groeide op in een kerk die behoort tot de rechterflank van de reformatorische gezindte. "Opgroeien in een streng reformatorische omgeving is zeker niet verkeerd. Het heeft me zeker veel Bijbelkennis bijgebracht. Ik ben dankbaar voor het feit dat ik veel bijbelteksten uit mijn hoofd ken. Ik wil respectvol blijven spreken over de mensen die een belangrijke rol in mijn leven hebben gespeeld, inclusief mijn ouders. Ik en mijn twaalf broers en zussen zijn in een liefdevol gezin opgevoed."

Streng in de leer
Als ik terugdenk aan mijn tienerjaren, had ik een bepaald godsbeeld dat diep verankerd was in de leer van de kerk. Maar naarmate ik ouder werd, merkte ik dat ik me steeds verder verwijderde van die geloofsovertuigingen. Mijn puberteit was een tijd van rebellie, waarin ik zelfs binnen de reformatorische gemeenschap als een buitenbeentje werd gezien, vooral op het gebied van kledingvoorschriften.

De boodschap in de kerk had een grote impact op mij toen ik zestien, zeventien jaar oud was. In Kruiningen ging slechts één procent van de mensen naar het avondmaal. De meeste mensen bezochten wel de kerk, maar heel weinigen namen deel aan het avondmaal. Het onderwerp van de uitverkiezing werd vaak besproken, en ik begon te denken dat de kans heel klein was dat ik daarbij hoorde. Ik kreeg het idee dat als ik wel tot de uitverkorenen zou behoren, het niet uitmaakte hoe ik leefde. God zag ik altijd als een hogere macht die mij ooit zou straffen, niet als een liefdevolle God.

Als kind had ik geleerd om te bidden om bekering. Dat was het enige waar ik voor bad. Verder baden we aan tafel, lazen we na het eten uit de Bijbel en dat was het dan. Naarmate ik ouder werd, bleef ik deze rituelen volgen, maar de persoonlijke relatie met God ontbrak. Ik ging naar de kerk, deed mee aan catechisatie en leerde Bijbelteksten uit mijn hoofd. Maar ondanks al deze inspanningen, voelde ik een leegte."

Vluchten uit de refogezindte
"Toen ik 17 jaar was, besloot ik me stiekem op te geven voor militaire dienst. Ik wilde uit die strenge bubbel stappen. In het leger raakte ik gewend aan een leven van uitgaan, drinken en blowen. Ik raakte verslaafd aan popmuziek en andere dingen. Na mijn militaire dienst zette ik dat leven voort, wat me veel vrienden opleverde. Maar diep vanbinnen voelde ik een voortdurende strijd. Soms huilde ik 's nachts van ellende omdat ik wist dat dit leven niet goed voor me was, maar ik wist niet hoe ik eruit moest komen.

Op een avond, twee weken voor mijn 23e verjaardag, kwamen we uit de discotheek. We hadden allemaal veel gedronken, ook de chauffeur. In Zeeland zijn er veel dijken en we raakten in een bocht van de weg af, botsten tegen een boom en vlogen met de auto naar beneden. Wonder boven wonder gebeurde er niets met mij. Ik zat zonder gordel achterin de auto, maar kwam er zonder een schrammetje vanaf. Twee jaar daarvoor was op precies dezelfde plek een dodelijk ongeluk gebeurd. Die nacht voelde ik heel sterk dat God me waarschuwde: als je zo doorgaat, loopt het niet goed af. Vanaf dat moment besloot ik mijn leven te veranderen. Ik verloor mijn vrienden, maar dat maakte me niet uit."

Een ander leven
"Na deze ervaring begon mijn leven te veranderen. Ik ontmoette een vrouw die later mijn vrouw zou worden. Ze kwam uit dezelfde cultuur als ik, maar leefde een meer 'lightversie' van het strenge geloof waarin we waren opgevoed. We trouwden en zetten ons leven voort zoals onze ouders dat deden, maar met enige verzachting van de strenge regels.

De afgelopen jaren zijn er echter dingen veranderd in mijn leven. Mijn vrouw overleed na een jaar van ziekte. Al die jaren dat we samen waren, had ik altijd het gevoel dat er iets niet klopte in ons geloof. Het was alsof iedereen om me heen tevreden was zolang ik netjes leefde, maar niemand vroeg ooit of mijn ziel gered was en of ik een persoonlijke relatie met God had.

Zeven jaar geleden brak er een enorme ruzie uit binnen de kerk. De situatie escaleerde zo erg dat het de voorpagina's van de kranten haalde en zelfs de politie ingreep om de orde te bewaren. Dit maakte iets in mij los. Ik begon te twijfelen aan de kerkelijke leiders die ik altijd zo hoog had gehouden. Voor het eerst begon ik me af te vragen of zij wel alles beter wisten dan ik.

Na het overlijden van mijn vrouw, die altijd een groot voorbeeld voor me was geweest, begon ik steeds meer te worstelen met mijn geloof. Ze getuigde op haar sterfbed van haar liefde voor God en haar vertrouwen dat ze voor eeuwig bij Hem zou zijn. Dit raakte me diep en zette me aan het denken over mijn eigen relatie met God.

In de jaren na haar dood begon ik steeds meer vragen te stellen. Ik voelde dat ik in de kerk de antwoorden niet kon vinden. De boodschap kwam niet meer binnen. In augustus 2022 bereikte ik een dieptepunt. Ik besloot te stoppen met de kerk en met God. Maar in de nacht voor de eerste zondag dat ik niet meer naar de kerk wilde gaan, liet God me zien dat er ook voor mij hoop was. Dit was het moment dat ik God niet langer zag als iemand die mij zou straffen, maar als Iemand die genade kan geven."

Een hernieuwde zoektocht
"Vanaf dat moment begon ik opnieuw te zoeken naar God. Ik bezocht verschillende kerken en conferenties, op zoek naar antwoorden. Tijdens een conferentie ontmoette ik mensen die oprecht liefde voor God en hun medemens toonden. Dit raakte me diep en gaf me nieuwe hoop.

Een belangrijke keerpunt kwam toen ik tijdens een slapeloze nacht bij Hebreeën 4:15-16 terechtkwam. Het lezen van deze verzen bracht een enorme blijdschap en vrede in mijn hart. Voor het eerst voelde ik dat ik met vrijmoedigheid naar Gods genadetroon kon gaan.

Sindsdien is er veel veranderd in mijn leven. Ik voel me bevrijd van de bolwerken waarin ik vastzat, en ik ervaar een diepe vreugde en vrede die ik nog nooit eerder heb gekend. Ik dank God voor deze genade en hoop dat mijn getuigenis anderen kan inspireren.

Ik wil afsluiten met een dankwoord aan mijn familie. Ondanks de moeilijke keuzes die ik heb gemaakt, zijn ze altijd liefdevol en respectvol met me omgegaan. Ik hoop dat dit getuigenis alleen tot Gods eer is, en als ik iets verkeerds heb gezegd, vraag ik God om vergeving."

Bekijk het getuigenis van Boudewijn en neem een kijkje op de website van Stichting Heart Cry: