Pakistaanse christenen slaan op de vlucht en ik ga op vakantie
Eigenlijk had ik een gezellige column voor ogen. Over de zomer, over het tuintje waar we weer volop van genieten en natuurlijk over hét onderwerp van deze weken: vakantie. Maar het lukt me niet. Onze vrienden uit Pakistan willen niet uit mijn gedachten. Het verschil is te groot. Wij gaan op vakantie en zij moeten vluchten. Die twee woorden: vakantie en vluchten beginnen wel beiden met dezelfde letter, maar daarmee houdt alle vergelijking ook meteen op.
In Pakistan is op dit ogenblik veel ellende gaande. De laffe aanval op onze oude broeder Nazeer in de stad Sargado was het begin van een reeks geweld explosies. Nazeer werd door een woedende menigte doodgetrapt. Zijn huis en zijn werkplaats werden in brand gestoken. En recent bereikte ons het bericht dat zijn vrouw ook is overleden. Bezweken aan verdriet en depressie. Na deze laffe aanval volgden verschillende andere ernstige incidenten. De Pakistaanse christenen zijn wanhopig.
Eén familie wil ik speciaal noemen, de familie Waseem Masih. Hij had een meningsverschil met de imam in zijn dorp. Waseem had huiden van hem gekocht en daar een voorschot voor gegeven. Maar toen hij de huiden kwam ophalen bleken ze inmiddels aan iemand anders verkocht te zijn. Toen Waseem zijn ongenoegen daarover uitsprak was de imam beledigd. Hij wilde Waseem een lesje leren en beschuldigde hem van blasfemie. Opnieuw een woedende menigte. Waseem en zijn hele familie, twintig personen, moesten vluchten voor hun leven. Ze zitten nu met z’n allen op een kleine kamer maar kunnen daar niet blijven. Het is te dicht bij de brandhaard.
Sylvester, de Pakistaanse Nederlander waar ik al een paar jaar mee optrek is nu op zoek naar een veiliger plek. Maar waar moet dat geld vandaan komen? Plotseling is de hele familie ontworteld. Je moet wonen, eten, drinken en je hebt een advokaat nodig.
De christenen in Pakistan hebben het op het ogenblik heel zwaar. We lezen telkens meer gruwelverhalen. En lang niet alle verhalen komen in het nieuws. Onlangs hadden we een lange videocall met een groep Pakistaanse christenen. Wanhoop. ‘Ik weet niet of ik morgen nog leef’. ‘Mijn kinderen mogen niet meer naar school’. ‘Ik kan mijn kinderen niet meer te eten geven’. Ze zeggen tegen ons, ‘jullie zijn christenen, je hoort hier niet. je bent slums, uitschot’. Kunnen we iets doen? Soms weet je niet meer wat je moet doen. Zoveel ellende, het overspoelt je.
Nee, je kunt niet iedereen helpen, maar het andere uiterste, niets doen, kan natuurlijk ook niet. Misschien moeten we gewoon een kleine handreiking doen. Een paar tientjes van ons vakantiegeld overmaken aan onze medechristenen in Pakistan. Met z’n allen kunnen we hun vlucht een beetje verlichten. En ja, we behoren tot hetzelfde Lichaam.
Krijn de Jong, woonachtig op Urk, is schrijver en columnist. Bovenstaand artikel schreef hij voor het Urkerland en is met toestemming gepubliceerd door Cvandaag.
Praatmee