Schijnbaar gelukkig zit ze bij me aan tafel, een pittige dame van half in de veertig. Op mijn vraag wat ze in het dagelijkse leven doet, antwoordt ze opgewekt: ‘Ik werk als vrijwilliger bij een daklozenopvang en ik pas twee dagen op mijn kleinkinderen. Verder doe ik nog wat taken binnen de kerk. En ik verzorg mijn oma, die is aan het einde van haar leven gekomen.’ ‘En ben je hier gelukkig mee?’ vraag ik haar. ‘Zeker! Het is heerlijk om te doen. Iedereen is blij dat ik daar nu tijd voor heb. Toen de kinderen jonger waren, was ik vooral veel thuis. Nu heb ik eindelijk de mogelijkheid om dingen naast het gezin op te pakken.’