“Ik ben altijd een ‘brave’ kerkjongen geweest die steeds de vraag kende: hoe sta ik tegenover God?”, maakt Van Reenen duidelijk. “Dat ik graag gesprekken voerde over kerk en geloof, wil nog niet zeggen dat ik van kinds af aan persoonlijk de Heere Jezus liefhad. De vraag hoe ik persoonlijk tegenover God sta, speelde in mijn puberjaren een grote rol. Op 18- of 19-jarige leeftijd was er een moment waarbij ik kon zeggen: ik ben van Christus. En toen mocht ik ook gaan leren: Hem raak ik nooit meer kwijt. Dat is een diepe overtuiging die ik tot op de dag van vandaag met me meedraag. Dat ik in Christus geloofszekerheid vond, had ook gevolgen voor mijn beroepskeuze. Ik kreeg de overtuiging dat God van mij vroeg te gaan werken in Gods koninkrijk. Daarom moest ik stoppen met de studie Scheikunde en begon ik aan de studie Theologie.”

Sommige reformatorische kerkgangers worstelen met vragen omtrent uitverkiezing en wedergeboorte. Heeft u met vragen omtrent uw bekering geworsteld?
“Jazeker. Als kind dacht ik wel dat de kans klein was dat ik ooit bekeerd zou worden, maar ik er toch nooit aan gewanhoopt. Ik geloof dat ik dit mag zien als Gods genadige hand. In mijn jeugdjaren kwam de worsteling om persoonlijk met God verzoend te worden. Nadat ik Christus heb leren kennen werd ik zeker nog wel eens aangevochten met de vraag of het wel echt was, maar de aanvechtingen werden ook anders, zoals: Leef ik echt als een volgeling van Jezus? Als christen heb ik de opdracht om mij van dwaalwegen te bekeren. In de Bijbel worden we vaak opgeroepen om standvastig in het geloof te zijn om niet te struikelen.