Je schrijft: 'Verschillende dingen in mijn leven hebben ervoor gezorgd dat mijn geloof, dat eens zo eenvoudig en vanzelfsprekend was, langzaamaan begon te veranderen.' Wat gebeurde er precies?
“Na mijn studietijd verdween de vanzelfsprekendheid van het christelijke leven zoals ik dat gewend was. Te midden van andere jonge mensen was mijn geloof enthousiast, gedreven, eenduidig en vooral vanzelfsprekend. ‘Waar is die zelfverzekerde christen gebleven?’, dacht ik bij mezelf. ‘En waar is de vreugde gebleven die ik ooit bezat?’ Ik betrapte mezelf op een soort heimwee naar die jongere versie van mezelf, toen mijn geloof nog werkte zoals het moest. Die jongen die de juiste antwoorden op zak had en het gevoel dat hij ergens bij hoorde; toen alles helder en duidelijk was en ik het er onbewust vanuit ging dat mijn geloof altijd hetzelfde zou blijven. Maar tijdens mijn studieperiode kwam ik in aanraking met andere opinies en wereldbeelden. Dat heeft een geloofscrisis in gang gezet.”

Hoe heb je die geloofscrisis beleefd?
“Dat ervoer ik vooral als een individueel en geïsoleerd proces. Ik sprak met anderen bewust niet te veel over mijn twijfels. Het leek alsof mijn twijfels een probleem waren dat opgelost moest worden. Maar het ‘probleem’ kon niet worden opgelost. Ik kon de dingen niet meer anders zien, omdat ik ze nou eenmaal gezien had. Op de kringavonden voelde ik ook ongemak om mijn twijfels te bespreken omdat de leden niet met die verwachting naar een kringavond kwamen. Dat twijfel als een probleem wordt gezien dat opgelost moet worden werkt niet bevorderend. Daar komt nog bij dat ik als aanbiddingsleider een voorbeeldfunctie in de kerk had. Ik begon de kerk steeds meer bewust op afstand te houden. Ik legde mijn taken neer en raakte zo nog verder vervreemd van de gemeenschap. Ik ervoer spanning in relatie tot de kerk en mijn geloof die ik niet binnen de kerkmuren kon oplossen.”