"Ik moest het doen voor mijn gezin"
De paniek slaat opnieuw toe bij Abiyot uit Ethiopië. Het is nog maar twee jaar geleden dat haar man haar achterliet met de zorg voor hun negen kinderen. Om het gezin te kunnen onderhouden, moest ze drie kinderen afstaan. De paniek, het enorme verdriet en de schuldgevoelens dringen zich nog elke dag aan haar op. Iedere dag werkt Abiyot keihard om voor de overige zes kinderen te kunnen zorgen. Totdat ze door COVID-19 haar baan en inkomen verliest. De alleenstaande moeder klopt aan bij de lokale kerk. “Het was het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan.”
“Toen ik hoorde dat de school dichtging, brak mijn hart,” begint Abiyot met een ernstige blik in haar ogen. “Op school kregen mijn kinderen dankzij het schoolvoedingsprogramma van de overheid elke dag ontbijt en lunch. En omdat ik werkte als schoolkok, kon ik vaak wat extra voedsel voor het avondeten en het weekend meenemen. Doordat de school dicht ging, vielen in een klap mijn baan, inkomen en heel veel maaltijden voor mijn kinderen weg.”
Geen fatsoenlijk ontbijt
Abiyot kan zich die ene nacht nog goed herinneren. “Ik kon niet in slaap komen. Ik bleef maar staren naar mijn zes kinderen, die rustig lagen te slapen op het gedeelde matras in ons kleine, modderige huisje. Moest ik ook een van deze kinderen afstaan? Ik kon ze niet eens een fatsoenlijk ontbijt geven de volgende ochtend. Ik zou in mijn eentje voor hen kunnen zorgen, als ik maar werk had.”
Er is maar een plek die Abiyot kan bedenken om hulp te vragen: de kerk waar haar 4-jarige zoontje Habtemariam is opgenomen in het Kind Sponsor Programma van Compassion. “Elke keer als ik binnenstapte in het Compassion-project, waren de mensen vriendelijk tegen me. Ze luisterden naar mij en waren bereid om me te helpen. Daar aankloppen was een van de moeilijkste dingen die ik ooit in mijn leven heb gedaan. Ik voelde me zo verslagen. Maar ik moest het doen, voor mijn gezin.”
Gebroken gezinnen
Met tranen in haar ogen legt Abiyot de situatie uit aan Tsege, die al ruim tien jaar directeur is van het Compassion-project. “Ik heb veel verhalen gehoord over gebroken gezinnen en gebroken dromen,” vertelt Tsege, “maar niets raakt me meer dan een moeder die haar kinderen niet te eten kan geven.” Ze zamelde geld in bij haar collega’s en legde zelf iets bij, zodat Abiyot in ieder geval direct iets te eten kon kopen. Tsege weet dat dit niet genoeg is. De kerk waar het Compassion-project onderdeel van uitmaakt, wil Abiyot verder door de crisis helpen. Zolang het nodig is, ontvangt ze levensmiddelen en wordt de huur betaald vanuit het noodhulpfonds.
Abiyot: “Mijn oudste dochter Etsub was zo blij, dat ze in huilen uitbarstte, haar broertje Habtemariam in de lucht gooide en uitriep: ‘Godzijdank dat jij bent geboren! Dankzij jou hebben we eten in huis!’”
Weer even vooruit
De kinderen staan te springen van blijdschap als de bloem, meel en bakolie hun huisje in worden gedragen. “We kunnen weer een paar maanden vooruit”, zucht Abiyot. “Ik zie nu waarom God ons naar de kerk leidde. Ik kan mijn kinderen te eten geven! Waar zou ik zonder de kerk geweest zijn?”
Helaas zijn Abiyot en haar gezin niet de enigen die hard door de coronacrisis worden geraakt. “Juist de armste gezinnen, die afhankelijk zijn van een dagelijks inkomen, worstelen enorm door de pandemie”, zegt projectdirecteur Tsege. “We blijven met de kerkleiding in gesprek en doen ons best om gezinnen die het hardst worden getroffen te ondersteunen. En we bidden en hopen dat het einde van de crisis in zicht is.”
