De vurige gebeden van een 90-jarige vrouw: bidden is geen bijzaak
Zo op het eerste gezicht is ze een kwetsbaar hoopje mens. Ruim in de tachtig, bijna tikt ze de negentig aan. Al meer dan vijfendertig jaar weduwe en geplaagd door een ziekte waardoor ze vierentwintig uur per dag alle zeilen bij moet zetten om niet te trillen als een blad aan een boom. Haar stem is zacht en breekbaar. Dat maakt de gedaantewisseling, zo zou ik het bijna willen noemen, ook zo gigantisch onverwacht. Het gebeurde elke keer wanneer ik haar zag.
We hebben twee kopjes thee achter de kiezen, net als een lekker stuk cake dat ze speciaal voor de gelegenheid had laten kopen door een van haar kinderen. Als ik haar vraag of ik nog voor haar kon bidden, stemt ze steevast toe onder de voorwaarde dat ze ook voor mij en mijn gezin mag bidden. Met krachtige stem, in volzinnen, bidt ze vurig tot God voor mij, mijn vrouw en kinderen, de oudsten van de gemeente, de ongelovigen in de regio. Als je je ogen sluit, en dat doe je vaak met bidden, zou je denken dat het kwetsbare oude vrouwtje van zojuist is weggehaald door de verpleging en dat ze een jonggelovige twintiger in haar stoel hebben gezet die de eerste liefde voor God nog lang niet verloren is.
Praatmee