Een verslapt geloofsleven: Welkom in de 'Tuin van Vergane glorie'
Onlangs schreef ik over mijn haat-liefde verhouding met het verstaan van Gods stem. In die eerste vormende jaren reeg Hij de bijzonderheden aaneen in mijn leven, nu lijkt alles gematigder. Maar misschien had ik die stilte wel nodig om te leren wat echt vertrouwen betekent.
Een tijdje terug kon ik de slaap niet vatten. Ik weet niet eens meer waar ik over piekerde, wel hoe iets anders compleet op zijn plek viel. Ik weet niet of de droom een hele nacht duurde of slechts een ogenblik. Maar wat ik zag zal ik niet snel vergeten. Het zou zomaar kunnen zijn dat jij er ook iets aan hebt. Ik zag de tuin van vergane glorie, een heilig ongenoegen maakte zich van mij meester. Wie had het toegelaten dat de glorie vergaan was en haar hoogtijdagen voltooid verleden tijd leken te zijn? Was ik het zelf? Of iemand anders? Lees en neem deze boodschap ter harte.
Praatmee