Bakens verzet
De Kerk van Zweden onderzoekt of de kerk relaties van meer dan twee personen kan erkennen. De behoudende Amerikaanse predikant Steven Lawson werd met onmiddellijke ingang ontheven van zijn ambtelijke taken vanwege een ongepaste relatie met een vrouw. De Jacobikerk in Utrecht, vanouds een Gereformeerde Bondgemeente, besloot ruimte te bieden voor het zegenen van homorelaties in liefde en trouw. De Evangelische Kirche Bremen hervatte de tuchtprocedure tegen de Bremer predikant Olaf Latzel. In Rome vondt onder leiding van de paus een bisschoppensynode plaats waar zo ongeveer alles, dus ook een polygaam huwelijk, niet alleen aan de orde kon worden gesteld, maar ook op sympathie kon rekenen.

Het is niet zo moeilijk om verontwaardigd te worden door al die berichten. Maar je kunt het ook relativeren: ‘Gelukkig speelt dit allemaal niet in onze kerk. Daar wordt nog vastgehouden aan Gods Woord’. En daarmee hoofdschuddend overgaan tot de orde van de dag.  

Relativeren?
Maar zijn er goede redenen om het nieuws te relativeren? Al in 2017 constateerden onderzoekers van de Radboud Universiteit dat evangelische christenen in Nederland niet meer als conservatief aan te duiden zijn. Alleen op het gebied van abortus en euthanasie was nog sprake van ‘merkbare invloed’ van religie op standpunten. Zo’n onderzoek zegt natuurlijk niet alles. Er zijn evangelische christenen en gemeenten waar het anders ligt. Maar het illustreert wel dat er bakens verzet zijn.

Ook in de meeste reformatorische kerken zijn onmiskenbaar veranderingen gaande. Het aantal echtscheidingen neemt toe. Seksualiteit buiten het huwelijk wordt gewoner. Gezinnen worden kleiner. Porno is wijdverbreid. De acceptatie van homoseksuele relaties groeit. Misbruik is een voortwoekerend kwaad. Veel kleding is schaamteloos. Een groeiend aantal moeders ziet moederschap niet meer als eerste verantwoordelijkheid. Meer en meer vaders laten na om in hun gezin geestelijk leiding te geven en het geloof voor te leven.

Overgegeven?
Onheiligheid troef dus. Terwijl in de Apostolische Geloofsbelijdenis het woord ‘heilig’ juist een grote plaats inneemt. ‘Ik geloof in de Heilige Geest. Ik geloof een heilige algemene christelijke kerk. De gemeenschap der heiligen.’ Drie keer het woord het heilig! ‘De heiligheid is Uwen huize sierlijk, HEERE, tot lange dagen’ zingt de psalmist in Psalm 93. ‘Weest heilig, want Ik ben heilig’ zegt Petrus in navolging van wat de HEERE sprak tot Mozes en Aäron. 

Wat gebeurt er wanneer de heiligheid van de kerk wijkt? Dan wijkt God met Zijn Heilige Geest. De profeet Ezechiël beschrijft vanaf hoofdstuk 9 een aangrijpend visioen waarbij de heerlijkheid van de HEERE wegtrekt, eerst uit de tempel, en dan uit de stad. De kerk wordt overgegeven aan zichzelf, dompelt zich in onreinheid en haalt verschrikkelijke oordelen over zich.

Is dat ook wat er nu plaatsvindt in westerse kerken? En als dat zo is, wat is dan de remedie? Het eerste wat we dan nodig hebben is ontdekkend licht. Onze ogen moeten ervoor geopend worden om te zien in welke ontzettende toestand we terecht zijn gekomen. Want zonder ontdekking geen verootmoediging. Zonder verootmoediging geen bekering. Zonder bekering geen herstel. Zonder herstel geen opwekking.

In de kerk van het Oude Testamant gebruikte de Heere profeten als Ezechiël om dit te bewerkstelligen. Is dat niet wat we op dit moment misschien het allermeest nodig hebben? Door God gezonden profeten die de wetten en oordelen Gods verkondigen en oproepen tot bekering?

Visioen
Aan het einde van het Ezechiël staat een moeilijk te begrijpen visioen. Het gaat over een nieuwe tempel. Het hoofdpunt daarvan is echter duidelijk: er komt een nieuwe tempel en een nieuwe stad, heerlijker dan de oude ooit geweest is. En wat veel meer is dan dit: de heerlijkheid van de HEERE gaat die tempel weer vervullen. Die kerk is heilig. Die kerk is katholiek.

En dan spreekt er een Man die belooft: ‘Mensenkind, dit is de plaats Mijn troons en de plaats der zolen Mijner voeten, alwaar ik wonen zal in het midden der kinderen Israëls in eeuwigheid; en die van het huis Israëls zullen Mijn heiligen Naam niet meer verontreinigen, zij noch hun koningen, met hun hoererij….’ (Ezechiel 43:7).

Maar er gebeurt heel veel tussen Ezechiël 9 en Ezechiël 43! Er worden huiveringwekkende maar rechtvaardige oordelen voltrokken. Alleen degenen die een teken aan hun voorhoofd hadden gekregen, die zuchtten en uitriepen over de gruwelen die worden gedaan, werden gespaard.  

Geheel anders
Tijdens de laatste appelavond van Bijbels Beraad M/V werd de avond geopend door ds A. Verschuure. Hij wees op Lot in Sodom. Op Lot viel erg veel aan te merken. Maar dit had hij door genade: dag in dag uit kwelde hij zijn rechtvaardige ziel vanwege het zien en horen van de ongerechtige werken om zich heen (1 Petrus 2: 8).

Petrus verbindt daar onmiddellijk deze gevolgtrekking aan: ‘Zo weet de Heere de godzaligen uit de verzoekingen te verlossen, en de onrechtvaardigen te bewaren tot den dag des oordeels, om gestraft te worden.’ Persoonlijke godzaligheid, als vrucht van de wassing door Christus’ bloed en de verzegeling door de Heilige Geest (art. 27 NGB), daar komt het dus allereerst op aan in deze tijd van een onheilige verdeelde christelijke kerk.

Maar de gemeenschap der heiligen hoort daar helemaal bij. Niet voor niets belijdt de kerk die in één adem met het geloof in ‘een heilige kerk’. Die gemeenschap wordt in de eerste plaats beoefend in de plaatselijke gemeente. Zo’n gemeente moet een hechte gemeenschap zijn. Een ‘contrasterende gemeenschap’ ook (James Kennedy). Hoe onheiliger de kerk in algemene zin wordt, hoe krachtiger het getuigenis dat uitgaat van personen, gezinnen en gemeenten die ‘geheel anders’ zijn.

Laurens van der Tang is ouderling binnen de Gereformeerde Gemeenten in Nederland te Rhenen. Verder is hij ondernemer en op diverse manieren kerkelijk en maatschappelijk actief. Hij schreef bovenstaand artikel op persoonlijke titel. Het artikel verscheen op de site van Bijbels Beraad M/V en is met toestemming overgenomen door Cvandaag.