'In 1 Koningen 15 wordt verhaald over Abiam, die aantreedt als koning van Juda (het tweestammenrijk)', merkt ds. A. I. Kazen op. 'Abiam volgt zijn vader Rehabeam, de zoon van Salomo en kleinzoon van David op. Helaas lezen we van koning Abiam dat hij 'wandelde overeenkomstig alle zonden van zijn vader, die deze vóór hem gedaan had, en zijn hart was niet volkomen met de HEERE, zijn God, zoals het hart van zijn vader David' (vers 3). 

Ondanks Abiams zondige levenswandel, waarvan geldt: zo de koning, zo het volk, laat de Heere de ‘lamp’ van het huis van David branden in Jeruzalem. Het Davidisch koningschap en -huis zal bij Abiam niet ophouden vanwege zijn zonden, maar hij zal opgevolgd worden door zijn zoon. Dit is echter niet te danken aan Abiam. Het is ook geen verdienste van hem. De Heere doet dit 'omwille van David' (vers 4), 'omdat David gedaan had wat juist was in de ogen van de HEERE, en niet was afgeweken van alles wat Hij hem had geboden, alle dagen van zijn leven, behalve in de zaak van Uria, de Hethiet' (vers 5).

Gods belofte aan David en diens nageslacht gaat aan het hart en de levenswandel van David vooraf en gaat daar bovenuit. Maar hoe zit het dan met andere zonden in Davids leven, waarom worden die hier achterwege gelaten? Ik vermoed dat het iets te maken heeft met wat er in vers 3 en hoofdstuk 11:4 over David geschreven staat. Daar gaat het over Davids hart dat volkomen met de Heere was. Juist bij zijn zonde met Bathseba is Davids hart niet op de juiste plaats: het klopt op dat moment niet voor de Heere, maar voor Bathseba. David geeft zijn hart aan haar, in plaats van aan en ten koste van de Heere', aldus de hersteld hervormde predikant.