Waarom is er in ons land zoveel tolerantie voor duidelijke misstanden?
Nederland is een demonstratielustig landje. Op allerlei plaatsen en op allerlei manieren maken groepen burgers hun mening kenbaar. Idealiter gebeurt dat op een fatsoenlijke en werkbare wijze. Zo gaat dat bijvoorbeeld vaak voor de deur van de Tweede Kamer: een groepje mensen op de stoep, wat spandoeken aan stokken, een roeptoeter in de hand en na een uurtje is het afgelopen.
Fout acties
Helaas hebben we in de afgelopen jaren steeds vaker te maken met foute acties. Mensen lijmen zich in het Mauritshuis vast aan het āMeisje met de parelā van Vermeer om een vuist te maken tegen de fossiele industrie. Organisaties zoals Extinction Rebellion voeren snelwegblokkades uit om overheden of bedrijven tot ander beleid te dwingen. Die acties eisen hun tol. Recent bleek dat de 35 onrechtmatige blokkades van de A12 door deze organisatie in 2023 en 2024 de inzet van in totaal bijna 16.000 (politie)functionarissen noodzakelijk maakten. De kerntaak van de overheid om de veiligheid te waarborgen kreunt onder een misplaatst beroep op vrije meningsuiting.
Rechtspraak
In weerwil van deze feiten blijft de vrijheid om te zeggen wat je denkt, om āje punt te makenā, bijkans heilig. In weerwil van deze feiten blijft de vrijheid om te zeggen wat je denkt, om āje punt te makenā, bijkans heilig. Hoewel snelwegdemonstraties doorgaans vooraf door de burgemeester worden verboden, blijft de politie de demonstranten faciliteren als zij zich desondanks aan de rand van het asfalt melden. Slechts een zeer beperkt deel van de demonstranten wordt voor deze strafbare feiten vervolgd en veroordeeld. De politierechter verminderde de straf van de Mauritsactivisten om te voorkomen dat het recht om te demonstreren te veel zou worden ontmoedigd. Een pareltje van een gerechtelijke uitspraak als je wilt illustreren waarom bij veel burgers ook het vertrouwen in de rechtspraak onder druk staat. Het is kennelijk niet aantrekkelijk om je vingers te branden aan dit gouden kalf van de liberale democratie. De praktijk in landen als Rusland leert ons dat we niet
lichtvaardig mogen omgaan met het demonstratierecht, maar waarom is er zoveel tolerantie voor duidelijke misstanden?
Gelovigen
In de westerse samenleving schuilt overigens wel een tegenstrijdigheid. De bewieroking van het demonstratierecht staat in schril contrast met de manier waarop godsdienstige overtuigingen in de publieke ruimte worden behandeld. Terwijl belangenorganisaties zoals Extinction Rebellion zelfs de grenzen van de wet mogen overschrijden en grote hinder creƫren voor medeburgers, worden gelovigen die hun overtuiging willen beleven en uitdragen in de buurt van een abortuskliniek, steeds strenger aangepakt, ook als zij niemand tot last zijn.
In Engeland hebben inmiddels meerdere personen een boete gekregen wegens bidden in de buurt van een abortuskliniek. Het Lagerhuis keurde in 2023 een
wetsvoorstel goed dat bidden bij een kliniek verbood. Juridisch gezien is dat natuurlijk een spotvertoning. Immers, hoe kan de overheid bijvoorbeeld vaststellen dat iemand aan het bidden is āmet de pet opā? Intussen blijft het in een rechtsstaat zeer zorgwekkend dat de politie op deze intimiderende manier optreedt. Zouden de āoverheden in de luchtā beducht zijn voor deze geestelijke wapens?
Mondig
Intrigerende vraag blijft natuurlijk waarom burgers steeds vaker op steeds extremere wijze hun mening willen uiten. Zou er een verband zijn met hoe we onze kinderen opvoeden en hoe we hen onderwijzen? De pedagogen Imelman en De Mƶnnink wezen erop dat het begrip mondigheid door het antiautoritaire denken vanaf de jaren zestig gedevalueerd is tot āgebekt zijnā. Mondigheid betekent goed beschouwd niet dat we overal snel onze mond opentrekken, maar het begint bij het vormen van een eigenstandige overtuiging waarmee we niet meedeinen op de
mening van de massa. Kweken we thuis en in school echter niet een volkje van luidruchtige demonstranten als we met een minimum aan kennis een maximum aan assertiviteit bevorderen? Het geeft te denken dat sommige studenten bij protesten in de afgelopen maanden aangaven eigenlijk niet eens goed te weten waarom ze meeliepen.
De aandoening van emotionele incontinentie lijkt bij steeds meer mensen voor te komen. Bij het minste of geringste laten we onze mening de vrije loop. Misschien verdienen de deugden van matigheid, zelfbeheersing en zwijgzaamheid weer iets meer aandacht. Wie zijn geest beheerst, is immers sterker dan wie een stad inneemt (Spr.17:32).
Dr. G. Leertouwer uit Dordrecht is lid van de redactie van De Waarheidsvriend. Maak gebruik van deze actie en lees De Waarheidsvriend vier maanden voor ā¬ 10,-!
Praatmee