Watercrisis in Kenia: "Als er geen water is, doet mijn maag raar"

Elke dag na school begint voor de elfjarige Tabitha een zware taak. Ze gaat op pad om water te halen voor haar familie. "Na school ben ik altijd erg moe, maar dan moet ik toch nog ver lopen voor water”, zegt Tabitha. Meestal is ze langer dan twee uur onderweg samen met haar drie ezels en twaalf gele jerrycans.
De enige optie voor Tabitha is om water te halen uit de rivier Tiva. Een waterput of waterpomp in de buurt is er niet. En de rivier zelf is volledig opgedroogd; het water lijkt verdwenen. “Ik moet mijn schep meenemen om te graven in de rivier. Soms moet ik zelf nog graven om bij het grondwater te komen. Meestal gebruik ik een gat dat al eerder door iemand voor mij gemaakt is. Dat scheelt een hoop werk. Soms is het zo druk, dan komt iedereen tegelijk en moet je wachten tot je aan de beurt bent”.
Ondervoeding
Zonder water kunnen Tabitha en haar familie niet leven. “Onze oogst is compleet mislukt”, vertelt moeder Kambua (37): “Er is veel te weinig regen geweest. Daardoor hebben we geen geld voor eten of schoolgeld”. “Als er geen water is en geen eten, dan doet mijn maag raar. Ik heb er honger door”, vertelt Tabitha.
De watercrisis in de omgeving waar Tabitha woont wordt steeds groter. Door klimaatverandering regent het steeds minder en korter in de provincie Kitui. Dat zorgt niet alleen voor een groot tekort aan drinkwater maar ook voor oogsten die compleet mislukken en ondervoeding bij opgroeiende kinderen zoals Tabitha.
En zo heeft Tabitha geen andere keus dan elke dag haar drie ezels te halen en op pad te gaan naar de rivier voor water. “Ik moet de jerrycans stevig vastmaken aan de ezels. Want onderweg mogen ze niet losraken. Mijn grootste uitdaging bij het water halen is om de volle jerrycans weer op de ezels vast te binden”, vertelt Tabitha onderweg. “Gelukkig helpen vandaag mijn zus en vrienden. Samen met mijn zus hijs ik alle jerrycans met water op de ezels. We doen het touw onder de staart van de ezel door. Mochten ze op hol slaan of gaan rennen, dan werkt het touw als een rem.”
De tocht van en naar de rivier is niet zonder gevaar. “Voor meisjes die alleen lopen is de omgeving niet veilig. Ze kan ontvoerd worden”, legt Kambua uit. Tabitha vult aan: “Ik denk altijd als ik bij de rivier ben: hoe kom ik weer veilig thuis? Ik hoop altijd dat ik mensen vind met wie ik weer terug kan lopen. Maar het gebeurt ook dat er niemand is en dat ik alleen naar huis moet. Soms zing ik dan: ‘He has done me well’“.
Vandaag is alles goed gegaan. De ezels staan weer te grazen bij huis. Tabitha: “Het heeft me meer dan twee uur gekost om het water te halen. De jerrycans staan nu in de keuken. Tijd voor een beker water!’’
Wat doet Red een Kind?
Naast het uitgraven van waterpunten en het delen van kennis over het bouwen van waterdammen en irrigatie, trainen we zelfhulpgroepen om moestuinen aan te leggen. Deze moestuinen kunnen al met een beetje irrigatie zorgen voor gezonde voeding voor kinderen zoals Tabitha. Ook bieden we ouders als Kambua trainingen om te zorgen voor nieuwe inkomstenbronnen zoals een eigen bedrijf. De moeder van Tabitha bakt stenen voor de verkoop om zo voldoende geld te hebben voor eten en het schoolgeld.
Praatmee