Ik wist als jong meisje al dat ik niet eerst ‘een eigen leven’ wilde voordat ik zou trouwen, of dat ik niet ‘eerst nog even wilde reizen’ voordat ik moeder zou worden (zoals ik dat om me heen vaak genoeg van anderen hoorde). Mijn moeder trouwde op haar negentiende met haar jeugdliefde en hoewel de monden om me heen wel eens openvielen wanneer ik dat vertelde, wilde ik niets anders dan zoiets als wat mijn ouders hadden (en nog steeds hebben). Het klinkt nu belachelijk in mijn oren, maar ik zei altijd: ik ga trouwen op mijn negentiende. Toen ik eenmaal mijn negentiende levensjaar gepasseerd was, wist ik dat het niet zó simpel was. Ik verzachtte mijn stelling en zei: in ieder geval voor mijn dertigste! Dat leek ver genoeg en heel erg haalbaar. God had tenminste tien jaar de tijd om iemand op mijn pad te brengen…