Geen voordeur
“Op mijn 27ste werd er bij me ingebroken. Ik was zwaar verslaafd en woonde in een huisje van niks, met nauwelijks spullen. Nu lag zelfs de voordeur eruit. Als mijn vader op bezoek kwam vroeg ik alleen maar om geld. Ik was nergens anders in geïnteresseerd. Mijn broertje had twee kinderen die ik nog nooit had gezien. Logisch ook, gezien de mensen die bij mij over de vloer kwamen. Ik staarde naar de deur op de grond en de hele situatie deed zoveel pijn. Op dat moment besefte ik: Ik wil veranderen. Ik ging naar de voorganger van de kerk van mijn ouders. Hij verwees me naar De Hoop.

Eerst wilde ik niet. Mijn moeder zei ‘De voorganger heeft gelijk.’ Ze reed me naar alle intakes. De eerste twee weken na mijn opname in de kliniek wilde ik alleen maar weg. Elke dag zat ik met mijn koffer in mijn handen. De mede-cliënten in mijn groep hielden me tegen. Ze pakten mijn koffer af. Na een stevig gesprek met de begeleiding hakte ik de knoop door. Ik koos ervoor om écht te veranderen.”

Verslaafd na de eerste joint
“Ik groeide op in een hecht gezin. Als kind was ik een verlegen jongetje. Ik vond dat ik niet goed kon praten en ik werd gepest omdat ik iets dikker was dan de rest. Na een verhuizing raakte ik al mijn vrienden kwijt. Nieuwe vrienden maken vond ik erg moeilijk. Op een feestje zat ik bij een groepje jongeren die samen gingen blowen. ‘Als zij het doen, moet ik het ook doen’, dacht ik. Door die joint verdween de angst die ik altijd bij me droeg. Ik voelde me vrij en rustig. Vanaf dat moment was ik verslaafd. Al snel ging ik naast het blowen ook pilletjes gebruiken. Bij houseparty’s leerde ik speed kennen. Er was geen houden meer aan en ik kreeg ernstige psychoses. Door het snuiven van speed was mijn neusbotje ernstig beschadigd en had ik gaten in mijn maag. Dus stapte ik over op het roken van cocaïne en raakte ik nog dieper in de problemen.”

De confrontatie met de angst
“Mijn opname bij De Hoop was de tweede keer dat ik probeerde af te kicken. Dit keer ging ik echt de confrontatie aan met de angst die was ontstaan door de psychoses. Ik leerde te zeggen wat ik echt dacht. Ik merkte dat de mensen bij De Hoop echt om me gaven. Dat raakte me. Ik snapte het niet ‘Hoe kan dat nou? Je bent niet eens familie van me en toch leef je zo met me mee.’ Aan het eind van mijn behandeling leerde ik Esther kennen en in 2009 zijn we getrouwd. Het contact met mijn familie is hersteld, daar ben ik ontzettend blij mee.”

“Ik heb één grote les geleerd in mijn leven. Je hebt God nodig. Zonder Hem red je het niet. Problemen blijf je altijd hebben. Er zijn altijd dingen waar je tegen aanloopt. Maar er is iets wat boven alles in het leven uitstijgt en ik geloof dat dit Jezus is. Hij is mijn houvast. Waar ik ook naar toega, of wat er ook gebeurt, Hij is altijd bij mij. Ik heb als mens mijn eigen toekomst niet in handen. God wel. Daarom vind ik het zo belangrijk om niet te leven uit mijn eigen kracht, maar uit Zijn kracht.”

Kiezen voor het leven
“Twintig jaar geleden bezat ik alleen nog maar één koffer. Verder had ik helemaal niks. Nu kijk ik om me heen en zie ik dat ik zo gezegend ben. Ik heb een lieve vrouw, een huis, een baan, echt alles wat ik nodig heb. Ik heb in het verleden veel geworsteld met de zin van het leven. In de periode dat ik drugs gebruikte zat ik soms in een heel diep gat. Op die momenten moest ik kiezen tussen leven en dood. Dankzij God kon ik het leven kiezen. Om mij heen zie ik mensen die hetzelfde meemaken. Ze verliezen de moed en maken daardoor de verkeerde keuzes. Tegen deze mensen wil ik graag zeggen: Jezus is trouw! Hij haalt je erdoor heen. Zet de stap en laat God toe in je leven. Als je God toelaat, gaat Hij het doen. Hij heeft al voor jou gekozen.”

400 km fietsen? Ik ben toch niet gek?
“Zes jaar geleden vroeg een vriend of ik mee wilde fietsen met Cycle for Hope. ‘Ben je gek,’ zei ik. ‘Ik ga toch geen 400 kilometer fietsen? Ik heb niet eens een fiets.’ Binnen een dag werd er een fiets voor me geregeld en liet ik me overhalen. Als je Cycle for Hope één keer hebt meegemaakt, ben je verkocht. Het is zo’n bijzondere ervaring. Je bent 48 uur met de andere fietsers opgezadeld. Dat geeft een hele mooie band. Naast het fietsen vind ik het ook leuk om achter de sponsors aan te gaan. ‘Ik fiets, jij betaalt!’ zeg ik dan. Het goede doel is de belangrijkste reden dat ik mee doe.”

De doelen van Cycle for Hope zijn allerlei projecten van De Hoop die afhankelijk zijn van giften. Zoals Stay Clean, een landelijk netwerk van zelfhulpgroepen voor (ex)verslaafden, geestelijke verzorging en de werkervaringsplekken voor cliënten en de inloophuizen van De Hoop. Ulrich: “Bij de inloophuizen worden mensen geholpen die echt in nood zijn. Zij krijgen dezelfde hulp als ik vroeger. Als buitenstaander kun je je moeilijk voorstellen hoe belangrijk deze hulp is. Een kopje koffie, iemand die echt naar je luistert en met je meedenkt. Zulke dingen zijn enorm groot als je nergens anders terecht kunt.”

Dit artikel verscheen op de website van De Hoop en is met toestemming overgenomen door Cvandaag.