Eén van hen is na een vermoeiende klim over de duinen op het strand aangekomen. De kinderen rennen naar de zee. Hij zet met zijn vrouw het strandscherm op. Zelf installeert hij zich daarna in zijn stoel. Het is heerlijk in de zon. Een zacht windje vanuit de zee maakt het net niet te heet. Al gauw gaan z’n ogen dicht. Toch slaapt hij niet. Want met één van zijn handen speelt hij in het zand. Hij laat het dan tussen zijn vingers door wegstromen. Waar zou hij aan denken?

Aan het strand
Hij zou kunnen denken aan…

Abraham. Zou hij ooit aan zee zijn geweest? Toch herinnerde God hem in een gesprek aan het zand aan de zee. God beloofde hem een groot nageslacht. Het zou talrijk zijn als het zand aan de oever der zee (Genesis 22:17). God zei dat niet, toen net het twaalfde kind was geboren... Eigenlijk had Abraham er maar één. Tenminste bij zijn vrouw Sara. Die belofte klonk op een uiterst kritiek moment in zijn leven. Kort daarvoor had Abraham juist zijn toekomst uit handen moeten geven. God had het leven gevraagd van zijn ene zoon…

God zei: ‘Vertrouw op Mij. Jouw nageslacht zal Ik zo talrijk maken als het zand aan de zee’.

Een nageslacht als het zand aan de zee. Telkens weer zie je die belofte in de geschiedenis van Israël opduiken. Meerdere profeten herhalen het. En altijd weer op de meest cruciale momenten. Momenten dat je geneigd bent om te denken: er blijft niets van dit volk over. God houdt vast aan Zijn beloften...

Zou die man aan het strand daaraan denken?
De Joden in de Tweede wereldoorlog moeten er wél aan hebben gedacht. Toen honderdduizenden van hen vergast werden. Had God niet beloofd dat ze zouden zijn als het zand aan de zee?

Maar er is meer om aan te denken: De man aan het strand zou ook kunnen denken aan de zegeningen van God. In één van de psalmen (78:20) worden de zegeningen die het volk Israël in de woestijn ten deel vielen met dat zand vergeleken. Hij deed vlees op hen regenen als stof, gevleugeld gevogelte als het zand der zeeën’.

Maar wie kent dit vers uit zijn hoofd? Nee, dan psalm 139 meer bekend. Het gaat dáár over de gedachten van God: ‘Ze zijn talrijker dan het zand’.

Als een vader al zulke gedachten aan het strand krijgt, is het ook maar de vraag voor hoe lang. De kinderen, die normaal pa ’s avonds pas laat zie thuiskomen zien nu hun kans. Na een poos in het water gespeeld te hebben, wordt pa aan zijn arm getrokken.

‘Zullen we samen in het zand gaan spelen?’. Ja, dan moet je wel. Pa komt uit zijn stoel. Aan de rand van de zee wordt een kasteel gebouwd. Met een echte gracht eromheen. En dan is het wachten op de vloed. Het water komt langzaam op. Eerst lopen de grachten vol. Dan zakken de kaden in het water weg. Het kasteel staat er nog. Maar voor hoe lang? Samen wachten ze tot ook dat in elkaar zakt. De kinderen zijn niet verdrietig. Ze wisten dat het zou gebeuren. Ze zaten er samen op te wachten. Daarom bouwden ze hun zandkasteel vlak bij het water…

Of de man aan het strand nu aan weer een andere aspect van het zand heeft gedacht? Zand als beeld van vergankelijkheid en onstabiliteit? Het zand uit de gelijkenis van Jezus, dat ook wegzakte onder het huis toen de regen viel?

Als jij dit jaar naar het strand gaat, de kinderen u met rust laten, en u wilt toch aan iets anders denken dan aan werk en aan carrière, kan deze meditatie u aan andere gedachten helpen.

Deze overdenking verscheen eerder op de Facebookpagina van ds. Arie van der Veer.