In grote kerkelijke gemeenten is veel verborgen verdriet

Ik concludeer dat er juist in grote gemeenten zoals de onze veel verborgen verdriet is. Je kent de ander immers niet. Je hebt het verdriet van die ander niet meegemaakt. Ees (mijn vrouw) en ik zijn bevoorrecht: velen in de gemeente hebben Peter (de overleden zoon van ds. Arie van der Veer en Ees, red.) gekend, ook wordt regelmatig zijn naam nog genoemd. Maar de ander die in datzelfde jaar overleed, kent het merendeel niet.

Hoe verbeteren we dat?
Ik wil er voor u pleiten dat in grote kerken plekken, ruimten worden gemaakt om stil te zijn. Laat onze Mariakapel maar in ere worden hersteld. We moeten die plekken leren gebruiken. Daar zouden voortdurend mensen aanwezig kunnen zijn. Daar kan je uithuilen. Daar liggen folders met waardevol materiaal. Daar zijn mensen die je kunt vragen om hulp.

In protestantse kerken zijn we dat helemaal kwijt.
Niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk is er in menige kerk voor blijvend verdriet geen plek.
Ons kerkgebouw is daar ook een voorbeeld van. Doordeweeks is de kerk op slot. En ’s zondags is de kerk zo vol, dat zou er een stiltecentrum zijn we op bepaalde zondag daarvoor geen eens ruimte hebben.

Op een zondagmorgen liep ik uit en zag toen ik naar de uitgang liep ons gebedsteam met een persoon buiten bidden. In onze andere kerk de Noorderkerk kunnen mensen zich melden bij de grote klok. Ondertussen loopt bij het uitgaan een lange stroom mensen langs je heen.

Zit ik nu een beetje te brommen op onze gemeente?
Verre van dat.
Ik zoek er naar hoe we nog meer voor elkaar kunnen betekenen. Voor gemeenteleden maar ook voor mensen uit de wijk. Hoe er ruimte gemaakt kan worden voor het verwerken van verdriet.

Met name oudere katholieke mensen zijn hun kerk kwijt. Die protestantse preken zijn voor hen te ingewikkeld. Maar misschien komen ze wel als ze weten van die plek van gebed in hun oude kerk...

Het kerkgebouw is een geestelijk huis.
Daarom heb ik graag voor iedereen een plekje.
Dat die ander er met Pasen niet meer in kon, was super verdrietig.

Die ander is niet zoals wij. Ees en ik zitten al ruim een half uur van tevoren in de kerk. Niet alleen om een plek te hebben, maar vooral ook om de ander te zien, kortom in Gods huis te zijn. Ja, we behoren bij een door ons gewaardeerde kring. Maar tegenwoordig is de figuurlijke kring van mensen die in de kerk om je heen zit, haast nog belangrijker. Velen zie je elke zondag. Je mist de ander als hij er niet is.

Ik had het over die ander die er niet meer in kan met Pasen...
De ander, die had besloten om toch weer eens te gaan.
Zulke mensen komen niet ruim van tevoren, maar juist om het laatste moment.

Ik pleit voor meer ruimte.
Ik pleit voor meer tijd.

Koffiedrinken met die ander kon nog wel eens belangrijker zijn dan luisteren naar een prachtige preek. Maar dan wel koffiedrinken om dan juist de ander te zien en te ontmoeten.
Daar is nu nauwelijks tijd en plek voor. De volgende dienst kondigt zich snel aan.

Naar de kerk gaan lost niet alles op. Maar preken zijn voor grote betekenis. En helemaal de liturgie.
Maar het het met elkaar samen zijn, elkaar aanspreken, een hand op je schouwer, de ander naast je horen zingen is voor Ees en mij een geweldig medicijn.

We gunnen het iedereen.

Deze overdenking verscheen eerder op de Facebookpagina van ds. Arie van der Veer.

Foto: Facebook/Arie van der Veer

Deel dit artikel op: