Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
Levensverhaal
08 november 2022
door
Redactie
Sietske raakte onbedoeld zwanger en wilde abortus plegen: “Ik kan me nu geen leven meer zonder haar indenken”
Ze is elf jaar oud als haar ouders uit elkaar gaan en haar gezin uit elkaar valt. De toen nog jonge Sietske uit Friesland maakt ook daarna een moeilijke periode door. Zo'n vijftien jaar later verbreekt Sietske haar verloving waarna ze ontdekt dat ze zwanger is. In haar paniek en overtuiging dat ze haar kindje geen stabiele basis kan bieden, ziet ze maar één uitweg: abortus. “De afspraak was op dat moment al gemaakt”, vertelt ze in een video van het Reformatorisch Dagblad die in het teken staat van de Week van het Leven.
Sietske groeide op in een gebroken gezin. Op het moment dat ze ontdekte dat ze zwanger was, werd Sietske met schrik overmand en vreesde ze dat haar kindje hetzelfde zou overkomen als zijzelf. “Eind februari 2021 heb ik mijn verloving verbroken en een week later ontdekte ik de zwangerschap. Ik raakte eigenlijk gelijk in paniek en ik huilde. Het was een vrij heftig moment”, vertelt Sietske.
“Ik dacht enerzijds dat dit hem niet zou worden en dat ik toch voor abortus zou kiezen. Ik heb daar ook, deels werk van gemaakt. Anderzijds dacht ik ook: er zal toch wel iets mogelijk zijn? In de negende week van mijn zwangerschap zou ik abortus plegen, daar stond op dat moment een afspraak voor.” Als Sietske daarover spreekt, schiet ze vol. “De gedachte om een abortus te overwegen en te gaan ondernemen, was voor mij toch wel weer een breakpoint.”
“De reden dat ik aan een abortus dacht en dat in die tijd ook wilde, was omdat mijn ouders gescheiden waren toen ik elf jaar was.” De periode die daarna volgde was loodzwaar voor Sietske en haar verdere gezinsleden. “Ik verhuisde mee met mijn zussen en mijn moeder, mijn broer bleef bij mijn vader. Het was zo'n intense periode: steeds weer heen en weer reizen in de weekenden en vaak verhuizen. Ook mijn relatie verliep niet goed en mijn verloving was verbroken. Toen dacht ik: dit kindje gaat hetzelfde traject in, wat doe ik hem of haar aan?”
“Ik had een afspraak bij de abortuskliniek gemaakt en ik zei tegen God: als U echt wil dat dit anders gaat, dan moet U ingrijpen. Anders ga ik het doen. Ik denk dat het een dag later was dat vrienden van mij uit een dorp verderop, die zelf ook kinderen hebben, los van elkaar voor mij gebeden hadden. Ze vroegen aan God: ‘Als we iets mogen doen voor Sietske, zou U het dan ook willen openbaren?’ Ze kregen, los van elkaar, op het hart dat ze mij konden helpen in de opvoeding van het kindje of dat een adoptie ook een mogelijkheid zou zijn.”
Op het moment dat Sietske dit van haar vrienden hoorde, ervoer Sietske dat God tegen haar sprak en zei: ‘Sietske, er zijn dingen mogelijk. Er is een andere weg dan abortus.’ Vervolgens kwam Sietske in aanraking met de Stichting Er is Hulp (Hulpverleningsafdeling van Stichting Schreeuw om Leven, red.) waarvan ze zegt dat ze op heel prettige wijze onthaald werd. “Ze gingen er met een open houding in en omarmden als het ware mij, mijn situatie en mijn kindje. Er werd mij niks opgelegd, maar in hun benadering waren ze juist liefdevol.”
“Ik heb niet heel veel genoten van de zwangerschap”, vertelt Sietske verder. “Vooral op de momenten dat het meer zichtbaar werd, schaamde ik mij ervoor om het te laten zien.” In die tijd ontving Sietske veel lieve kaartjes en cadeautjes van familie en vrienden. “Daardoor had ik zoiets van: ik heb haar niet alleen omarmd, maar ook iedereen om haar heen.”
“Op een gegeven moment kwam ik in zo'n modus van: ze moet eruit en ze gaat geboren worden. De rest eromheen is op dat moment wat het is en het gaat om haar en om haar geboorte. Ik ben er vol voor gegaan, al vond ik het wel moeilijk. Gelukkig kon ik van mijn zus op aan. Het is belangrijk dat je iemand hebt die je daarin kan bijstaan en helpt.”
Enige tijd later was de geboorte van een kerngezonde dochter een feit en kon Sietske haar voor het eerst vasthouden. “Zo`n hele bevalling is natuurlijk heel erg overwhelming. Ik weet nog dat ik in mijn laatste weeën zat, maar ze inmiddels al geboren was. Terwijl ze al boven op mijn lijf zat, had ik mijn ogen nog dicht. Ik deed ze open en het leek alsof ze mij een knipoog gaf. Dat was een heel bijzonder moment.”
“Ik denk dat het een week na haar geboorte was dat ik tegen haar vader zei: ik kan me niet voorstellen dat ik die gedachte van abortus heb gehad, of dat ik haar niet meer bij mij wilde hebben. De liefde heeft alles veranderd, zowel van God als van de mensen om je heen. Al moet je zelf ook een stap zetten door je hart te luchten, ook al weet je misschien niet precies hoe iemand zal reageren’, vertelt Sietske.
Benieuwd naar de volledige video? Deze is hieronder te zien.
Deel dit artikel op:
Stitcher
