Bloemiste Andrea wordt verzorgende IG: “Ik heb er nog geen moment spijt van gehad"

Ze had nooit gedacht dat ze ooit nog in de zorg terecht zou komen, vertelt de 39-jarige Andrea Leusink. Nadat ze op haar zestiende haar mavo-diploma behaalde, werd de uit 't Harde afkomstige Andrea bloemist. Duizenden ingepakte boeketten verder bekommerde ze zich jaren later als mantelzorger om haar inmiddels overleden buurman. Na een poosje werken in de thuiszorg, wist ze dat ze hogerop wilde in de zorg. Inmiddels volgt Andrea het zij-instroomtraject van Accolade Zorg tot verzorgende IG.

“Je krijgt de ruimte om de liefde van God, die ik dankzij Jezus mag ervaren, te delen en te geven aan anderen die dat zo hard nodig hebben”, vertelt Andrea als haar gevraagd wordt wat het werken in de zorg zo mooi maakt. “Dat je iets voor een ander kan betekenen is zo ontzettend waardevol. Je bent van betekenis voor de zorgvrager, voor het individu, maar ook voor zijn of haar familie. En als je verder kijkt dan dat, ben je zelfs van betekenis voor de hele samenleving”, zegt Andrea.

Sinds vorig jaar september volgt Andrea het zij-instroomtraject tot verzorgende IG (Individuele gezondheidszorg, red.) van Accolade Zorg. Spijt van die keuze heeft ze vooralsnog totaal niet. “Dat wat je leert, pas je direct in de praktijk toe. Die combinatie van leren en werken is heerlijk. Een vaste dag in de week ga je naar school waar je zowel theorie als praktijkvakken krijgt, maar daarnaast werk je een aantal uur en maak je direct kennis met het werkveld.”

Andrea volgt het zij-instroomtraject op het ROC Midden Nederland in Amersfoort. “Daar zijn we vorig jaar gestart met een klas van 22 studenten die allemaal uit hele verschillende beroepsgroepen afkomstig zijn. We worden nog weleens gekscherend de ‘Accolade klas’ genoemd. Het leuke is dat iedereen wel iets anders gedaan heeft en er zo een bak aan levenservaring in de groep aanwezig is. De meeste instromers zijn boven de 30 jaar. Doordat je wat ouder bent is de keuze om je aan te melden heel bewust.”

Inmiddels werkt Andrea als zelfstandige verzorgende IG op een gesloten afdeling in de psychogeriatrie, dit is een speciaal type zorg dat gericht is op mensen met aandoeningen. Veelal staan deze aandoeningen in verband met de achteruitgang van het geheugen, zoals bij bijvoorbeeld dementie het geval is.

Zelf vertelt ze hoe haar werkzaamheden er precies uitzien. “Tijdens je dienst draag je de verantwoordelijkheid over zo'n zes tot zeven bewoners. Dat begint bij het opstaan al. Je begeleidt hen bij het wassen, aankleden, ontbijten enz. Sommige zorgvragers gaan naar de dagbesteding, anderen zijn de hele dag bij jou in de huiskamer. Op de onderdelen na die nog niet getoetst zijn, doe ik vrijwel hetzelfde als een volleerd verzorgende. Je wordt echt gezien als een volwaardige collega binnen het team”, zegt Andrea.

Daarnaast mag Andrea ook allerlei voorbehouden handelingen toepassen, zoals bijvoorbeeld het toedienen van medicatie. “Nu we bijna klaar zijn met de opleiding, mag je steeds meer doen. Het is leuk dat je de bevoegdheid hebt en je zelf steeds meer kunt bekwamen tijdens verpleegtechnisch handelen."

Zelfdiscipline
“Als je al jaren niet meer in de schoolbanken gezeten hebt, moet je het leren voor jezelf opnieuw uitvinden", vertelt Andrea verder. "Hoe leer ik nou? Hoe kader ik af en wat is haalbaar voor mij? In het begin was dat echt wel een dingetje, maar inmiddels heb ik een manier gevonden waarbij het werkt voor mij. Het komt ook echt aan op zelfdiscipline."

Andrea heeft een bijzonder verhaal bij haar overstap. “Dat proces wat daaraan voorafgegaan is, is eigenlijk wel heel mooi. Ik heb heel lang mantelzorg verleend aan mijn buurman die direct naast ons woonde. Dat was vanaf het moment dat hij ziek en zwakker werd totdat hij opgenomen werd en uiteindelijk overleed. De man was alleenstaand, had zijn vrouw en zoon al op jonge leeftijd verloren. Op het moment dat hij overleed, viel ik als het ware in een soort gat. Ik dacht: Nu is het klaar, hij is er niet meer. Wat nu?”

“Ik zei tegen mijn man: ‘Ik moet hier iets mee, ik wil hier mijn werk van gaan maken.’ Voordat ik goed en wel bij Accolade Zorg terechtkwam, heb ik eerst voor een thuiszorgorganisatie gewerkt. Dat was een mooie overbrugging tussen de buurman en Accolade”, merkt Andrea op. “Enige ervaring in de zorg had ik dus al wel. Ik genoot van mijn werk, maar ik merkte aan mijzelf dat ik me verder wilde ontwikkelen. Ik dacht: ik wil ook medische zorg aan zorgvragers kunnen verlenen. Toen ben ik gaan rondkijken en vond ik via Facebook een promotiefilmpje van de Accolade Zorg.”

“Eerst heb ik dat een tijdje van mij afgeschoven, maar ik bleef er steeds maar mee geconfronteerd worden”, zegt Andrea lachend. “Mijn man zei op een gegeven moment: ‘Wat heb je nu eigenlijk te verliezen? Solliciteer gewoon! Als het niet lukt, dan heb je een mooie baan.’ Toen heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb ik Accolade de volgende morgen gebeld en vervolgens is het hele traject van start gegaan.”

Maar voordat Andrea in de thuiszorg belandde, werkte ze jaren als bloemist. “Ik weet nog goed dat ik mijn mavo-diploma behaalde en ik als meisje van 16 nog niet wist wat ik wilde gaan doen. Het moest of een zorg of een bloemist-opleiding worden. Uiteindelijk werd het dat laatste. Ik had er eigenlijk nooit meer rekening mee gehouden dat ik ooit nog in de zorg zou gaan werken.”

Haar christelijk geloof speelde ook een cruciale rol van betekenis in haar keuze om de overstap te maken. “Als ik daarover nadenk, kan ik zeggen dat ik probeer te leven en te werken vanuit de afhankelijk van God, die mijn Schepper is. Het is prachtig en een meerwaarde om het geloof in het werk te kunnen uitdragen. Ik ben van mening dat je als christen niet alleen op zondag je geloof praktiseert, maar dat dit ook gezien mag worden in het dagelijks leven. Het werken bij een christelijke zorgorganisatie sluit daar volledig op aan.”

Als het aan Andrea ligt kiezen nog meer mensen voor het zij-instroomtraject van Accolade Zorg, al wil ze tegelijkertijd niemand dwingen. “Normaal moet je bij twijfel niet inhalen zegt men, maar als het over het zij-instroomtraject gaat zou ik zeggen: doe het vooral. Er zijn altijd mensen nodig in de zorg. Het is zulk dankbaar werk en je bent een belangrijke spin in het web. Wat is er mooier om iets voor de ander te kunnen betekenen? Het werk geeft je een gevoel van meerwaarde en voldoening”, zegt Andrea ten slotte.

Deel dit artikel op: