Maar de paar dagen dat we daar verbleven leverden nog meer verrassingen op. Juist in die week werd de eerste synagoge in Dubai geopend. En onze gastheer bracht ons naar een buurt waar allemaal kerken en andere gebedshuizen stonden. Nu waren al die niet-islamitische gebedshuizen daar niet voor niets bij elkaar gezet. Altijd handig om er wat zicht op te hebben. Maar toch, ze stonden er wel en ze functioneerden. We bezochten een paar kerken. Een van de kerken had een uitgebreide christelijke boekwinkel. Ze konden zonder problemen hun werk doen. Natuurlijk niet zonder beperkingen. Als er een moslim geïnteresseerd raakte in het christelijk geloof en er meer van wilde weten en daar bijvoorbeeld ook thuis over ging praten, dan doemden er wel problemen op. De kerken waren natuurlijk vooral bedoeld voor de expats en voor de gastarbeiders.

Van die gastarbeiders zagen we er veel, heel veel. In taxi’s en in hotels was het niet moeilijk om met hen in gesprek te komen. En vooral op het vliegveld. We moesten daar bij vertrek een paar uur wachten en ontmoetten daar de gelukkigen die voor een jaarlijks verlof naar hun familie mochten. Dat leverde een licht uitgelaten stemming op, waarin makkelijk te praten viel. De verhalen leken overigens allemaal heel erg op elkaar. Matig loon, veel onkosten. Met vier man op een kamertje en hoogstens eenmaal per jaar naar huis. Afgezet tegen de buitensporige rijkdom waarover je zo’n beetje bij elke stap struikelde, was het een schrijnende ervaring. We zagen in de Emiraten de goeie en de slechte kanten.

En nu hebben de Verenigde Arabische Emiraten plotseling een akkoord gesloten met Israël, de Abraham-akkoorden. Het lijkt uit de lucht te vallen en misschien is dat in zeker opzicht ook wel zo, maar er is, met hulp van Amerika, ongetwijfeld ook lang en hard aan gewerkt. Zeker, er wordt in de Abraham-akkoorden van alles geruild – Netanyahu moet afzien van zijn annexatie plannen – en natuurlijk tekent het ook de machtstrijd in de regio, wie neemt daar de leiding? Maar het is toch vooral een teken van hoop. Mede omdat er nog meer Golflanden het voorbeeld van de Emiraten lijken te gaan volgen. Het akkoord maakt verschuivingen zichtbaar die wereldwijd aan de orde zijn. In dit geval een verschuiving die hoop biedt.

De Abraham- akkoorden leggen ook opnieuw de tweedeling binnen de Arabische wereld bloot. Iran, de Palestijnse leiders, Hamas en Turkije vinden de akkoorden met het ‘criminele Israëlische regiem onvergeeflijk’ . ‘Verraad van Jeruzalem en de Palestijnse zaak’. Het lijkt er even op dat ze met hun ongebreidelde haat tegen Israël aan de verliezende hand zijn. De Abraham akkoorden zijn geen ‘verraad van Jeruzalem’, ze bevestigen de redelijke hoop van Israël: de erkenning van haar bestaan. ‘Vrede zij over Israël’.

Bovenstaand artikel verscheen eerder op Zaut.org, een initiatief om een christelijk, actueel, profetisch en nuchter geluid te laten horen in Nederland. Klik hier om de website te bezoeken.