Open brief aan gelovige ouders met een homoseksuele zoon of dochter

Lieve ouders van een homoseksuele zoon of dochter,

Ik schrijf jullie deze brief om een stem te zijn voor hen die niet durven spreken. Voor jullie zonen en dochters die diep van binnen worstelen met het anders zijn. Die bang zijn om uiting te geven aan dat wat ze voelen en wie ze in werkelijkheid zijn. Voor hen schrijf ik die snakken naar erkenning en geborgenheid in hun bestaan. Met deze brief wil ik jullie een inkijkje geven in ons leven, zonder dat we ons direct hoeven te verdedigen of moeten verantwoorden. Voor jullie schrijf ik, als het moeite kost om de werkelijkheid te aanvaarden zoals die is. Wanneer de kerk jullie op de hielen zit of als de hete adem van familie jullie in de nek hijgt om toch vooral tegen ons te kiezen.

Onze homoseksualiteit voelt voor ons niet als een keuze. Het is wie we zijn en dus zit er geen aan- of uitknop op. Daarom voelt het voor ons niet onnatuurlijk, maar iets waar we vertrouwd mee zijn. We weten niet beter dan dat dit bij ons hoort als mens. Misschien komt dat niet overeen met jullie verwachtingen toen we op deze wereld werden verwelkomd. En wellicht voldoen we daarmee ook niet aan dat wat ons is geleerd in de kerk. Toch vragen we jullie te kijken naar wie we echt zijn. Loop er niet voor weg, maar ontvang ons in jullie bestaan. Wij zijn namelijk een wonder, net als ieder ander. Zoals beschreven staat in jullie eigen Bijbel:

“Ik loof u voor het ontzaglijke wonder van mijn bestaan, wonderbaarlijk is wat u gemaakt hebt. Ik weet het, tot in het diepst van mijn ziel. Toen ik in het verborgene gemaakt werd, kunstig geweven in de schoot van de aarde, was mijn wezen voor u geen geheim. Uw ogen zagen mijn vormeloos begin, alles werd in uw boekrol opgetekend, aan de dagen van mijn bestaan ontbrak er niet één.” (Psalm 139:14-16)

We zijn soms voorzichtig in wat we met jullie delen. We willen niet opnieuw worden afgewezen. Niet dagelijks de pijn voelen die we al zo vaak hebben gevoeld. Meerdere keren hebben we vernomen dat we onnatuurlijk zijn, dat ons leven zich kenmerkt door een zondig bestaan, dat we vol zitten met demonen of dat we toch vooral volgens bepaalde richtlijnen moeten leven. Ons leven wordt zo vaak ingekleurd, zonder dat we daarin zelf de regie hebben. Toch maken we liever onze eigen keuzes op een manier die ons gelukkig maakt. Met of zonder de God waarmee we zijn grootgebracht. Dat doen we niet om jullie dwars te zitten, maar omdat we net zoveel behoefte hebben aan onvoorwaardelijke liefde als ieder ander. We richten ons leven in op een manier die voor ons goed voelt, zonder jullie daarin bewust te willen kwetsen. En daarin zoeken we ook contact met jullie als onze ouders.

Wij vragen jullie niet om het in alles met ons eens te zijn. We zijn tenslotte uniek als mensen en veelkleurig in onze verschijning. Het enige dat we van jullie vragen is om naar ons te luisteren en ons als mens een veilig en warm thuis te bieden. Houd van ons om wie we zijn en niet om welke keuzes we maken of wat we doen. We willen namelijk dolgraag met jullie praten, maar wel in een veilige en respectvolle setting. Ontken onze eenzaamheid niet, het onbegrip waar we soms tegenaan lopen, de strijd die we hebben gevoerd of dagelijks nog steeds voeren. Wees dichtbij ons, houd van ons en omarm ons. Praat, want juist ook jullie zijn nodig in onze zoektocht naar erkenning.

Wij willen graag contact, want juist ook onze eerste, tweede of zoveelste liefde stellen we graag aan jullie voor. Wij horen erbij, net als ieder ander kind. Jullie schouders hebben we nodig om te huilen en steun te zoeken op momenten wanneer dat nodig is. Jullie stem is onmisbaar als ons onrecht wordt aangedaan. Spreek daarom voor ons als wij dat zelf niet kunnen en draag ons waar we zelf niet kunnen gaan. Maar heb ons bovenal lief, sluit ons in jullie hart, want we zijn tenslotte door jullie zelf voortgebracht.

Liefdevolle groet van een homoseksuele zoon.

Bovenstaande brief is geschreven door Johan Verweij. Klik hier om zijn website te bezoeken.

Deel dit artikel op: