Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
Ieder jaar opnieuw is er weer ophef rondom het Sinterklaasfeest. Dat is dit jaar niet anders. Ook drie jaar geleden, in 2016, was dat al het geval. Het inspireerde Benaiah om onderstaande blog te schrijven, die vandaag de dag actueler lijkt dan ooit!
Het scheelde niet veel of de Sinterklaasintocht van dit jaar had meer politiepetten dan Pieten. Bij zo’n hoeveelheid politieknuppels was de roe een beetje een lachertje. Ik dacht nog: ‘Hadden deze peperdure beveiligers niet met geverderde pet suikergoed kunnen uitdelen, om zo tenminste de illusie te creëren van een ongedwongen kinderfeestje?’ Maar ja, zo’n zweem van solidariteit zou waarschijnlijk de politie tot boeman maken.
M’n kleine meid scheen ’t allemaal niet te deren. Voor haar is de enige goede Piet, degene die haar snoepgoed geeft. En of deze nu zwart, beige of gifgroen is, maakt eigenlijk niet uit. Uiteindelijk bleek ze zelfs meer geboeid door het verhitte gehups van de lokale Riverdance groep, dan de stoomboot van zie ginds.
Het contrast met het ‘heerlijk avondje’ uit mijn eigen kindertijd wordt met het jaar groter. Mijn ouders vertelden mij overigens meteen hoe het zat: Die man op dat paard? Dat was Sinterklaas, maar die baard was nep. Net als zwarte Piet... En die cadeautjes? Die kochten pappa en mamma gewoon bij Bart Smit. Mijn premature inwijding in deze nationale ‘conspiracy’ verpestte het dan ook al gauw voor mijn klasgenootjes.
De Sinterklaaspret bij ons thuis werd er niet minder door. Elk jaar weer die race tegen de klok om de surprises-met-gedicht vóór zevenen bij de openhaard te parkeren. Geweldig! Gaandeweg werd het surprisegehalte wat minder, maar nam onze dichterlijke devotie toe. Bij ons in de familie kon je dan ook niet aankomen met uitgekauwde ‘Sint-zat-zwaar-te-denken-wat-hij-jou-zou-schenken’ clichés. Zelfs een schamel paar sokken werd tot een Shakespeareaans hoogstandje verheven. Mooie tradities die de Sint en Piet folklore ver te boven gingen, ...maar mij ook verpesten voor het leven! Want eenmaal uit huis, heb ik nog menig 5 december tenenkrommend de poëtische prietpraat moeten aanhoren van vrienden die zich Vondel waanden. Ik realiseerde me al gauw dat niet iedereen dezelfde waarden meekreeg met zo’n volksfeest.