Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
Dagelijks leven
04 juli 2016
door
Jeffrey Schipper
Omdenken voor christenen
Uit onderzoekt blijkt dat kinderen die opgroeien in gelovige gezinnen, later kritischer, minder empathisch en minder vrijgevig zijn. ‘Christenen gaan ten onder aan hun eigen oordeel. Tijd voor omdenken.’
Christenen hebben soms meer moeite met stil worden dan niet-gelovigen, valt me op in mijn trainingen. Christenen die een stevige moraal hebben meegekregen, lijken meer last te hebben van beschuldigende stemmen in hun hoofd. Die ruis zorgt ervoor dat ze de stilte ontlopen of zich verschuilen achter een theologie met veel woorden. Vaak hebben ze dit als kind meegekregen en moeten ze zich later weer aan het continue oordelen ontworstelen. De woorden en oordelen zijn een gevangenis geworden, maar:
Het zijn niet de woorden zijn die een kerk tot schuilplaats maken, maar de mensen die van moment tot moment samen in waarheid wandelen - citaat uit
Waarheid in het verborgene van A. Katz en P.Volk.
Gelovige kinderen oordelen strengerUit
onderzoek blijkt dat kinderen uit de gelovige gezinnen strenger oordelen over voorbeelden van onheus gedrag en voorstander zijn van strengere straffen. Ze blijken minder sociaal dan kinderen uit niet-religieuze gezinnen. Het zet me aan het nadenken: Hoe voed ik mijn kinderen zelf op en hoe zou Jezus dat gedaan hebben?
OmdenkenDe tijd ligt nog maar net achter mij dat ook ik als kind de angst voor de buitenwereld met de paplepel kreeg ingeschoven. Ik moest bang zijn voor het occultisme, new age en op vele straathoeken staan demonen. Nu geloof ik zonder meer in een geestelijke wereld, maar waarom werd en wordt ons als christenen vaak geleerd om vooral bang te zijn voor besmetting van de invloeden van de tijd? Weg met de angst: ik pleit voor een cursus omdenken voor christenen: wat als we deze tijd nu eens zouden besmetten met de liefde van Jezus in plaats van met onze angst? Wat als we nu eens veel minder woorden en moraal zouden gebruiken en echt open zouden kunnen staan voor het wonder van een ontmoeting tussen andersdenkenden. Geloven dat God zich daarin kan openbaren.
Onlangs deelden we op kring de heilige momenten waar God sprak zonder woorden. Iemand vertelde over een scene in de film Junglebook, als de panter Bagheera en kleine kind Mowgli voor het eerst ontmoeten. Het is een prachtige, woordeloze scene hoe ze elkaar onbevangen tegemoet treden, zonder verleden van oordeel en angst. Iets wat nog niet bestaat, maar wat wel gaat komen (Jesaja 11:6). Een heilig moment, noemde mijn kringlid het.
Zacht levenAls schrijver ben ik niet tegen het verwoorden van waarheid en kritisch onderzoek doen – hoe zou ik kunnen? En ja, we hebben Gods woord nodig als een tweesnijdend zwaard. Toch ben ik meer en meer op zoek naar de balans tussen spreken en zwijgen, ook in de opvoeding. ‘Waarom gooien jullie je intieme omgang met God toch overal in de strijd,’ vroeg een katholieke medebroeder me laatst. ‘Er zit zoveel bewijsdrang in woorden van protestanten, terwijl we ook gewoon zacht met elkaar kunt samenleven, het heilige uitleven, in plaats van uitspreken.’ Zo te leven, dat spreekt me aan: heilig en zacht… een leven dat alles woordeloos verwacht.
Mirjam van der Vegt is schrijfster en geeft ook workshops, lezingen en (individuele) trainingen. Bezoek hier haar website.
Deel dit artikel op:
Stitcher