Abrahams hand is gestopt, het mes flitst niet. Izak ligt nog op het altaar, maar zijn lot is veranderd. En dan, terwijl de stilte nog in de lucht hangt, gebeurt er iets opmerkelijks. Een ram, gevangen in de struiken. Was hij er de hele tijd al? Of verscheen hij op dat moment? We weten het niet. Maar wat we wél weten, is dat dit geen toeval is. Dit is voorziening. Dit is genade.

Izak wordt vrijgelaten. In zijn plaats sterft een ander. Dit is niet slechts het einde van Abrahams beproeving, maar een profetisch beeld van iets groters. Van een dag, eeuwen later, waarop een andere geliefde Zoon zich op een heuvel in dezelfde regio zou bevinden. Niet om gered te worden, maar om zichzelf als het ultieme offer te geven.