Op een dag heb ik geprobeerd mijn koplamp voorzichtig naar beneden te buigen. Ik wilde dat ‘ie net zo naar voren zou schijnen als die van Aukje. Nu ben ik helemaal niet handig met dit soort dingen. Mijn tweehonderd meter vooruit schijnende koplamp heeft het niet overleefd. Toen ik mijn fiets weer ophaalde bij de fietsenmaker hoopte ik dat mijn koplamp net als die van Aukje een paar meter vooruit zou schijnen. Tot mijn verbazing scheen mijn nieuwe koplamp net zover als de oude lamp die ik had gebroken. Het was alsof God me een les wilde leren: accepteer hoe verschillend je bent en leer dat in samenwerken je kracht ligt. 

In de tien jaar dat ik voorganger was van de Duits-Nederlandse Euregio Christengemeente heb ik geleerd om te gaan met een minderheid. Het aantal Duitsers dat elke week de grens oversteekt om gezamenlijk God te aanbidden - en de visie two nations - one mission handen en voeten te geven - is vanaf het begin een minderheid. In onze binationale kerk hebben we geleerd bruggen te bouwen. De meeste mensen weten niet het verschil tussen een binationale en een internationale kerk. In een internationale kerk komen mensen met verschillende etnische achtergronden samen en wordt van hen verwacht dat ze zich aanpassen aan de cultuur van het land waarin ze nu wonen en integreren.

In onze binationale kerk daarentegen wonen gemeenteleden in twee verschillende landen, met verschillende culturen (wij hebben een vrouwelijke cultuur, zij een mannelijke), verschillende regeringsvormen (wij zijn een koninkrijk, zij een republiek) en verschillende omgangsvormen (wij noemen elkaar snel bij de voornaam, zij zijn gesteld op een zekere afstand). Ook hebben onze Duitse vrienden meer en andere feestdagen dan wij in Nederland. Dit alles bij elkaar betekent dat we elkaar echt 
beter moeten leren kennen en dat we moeten leren omgaan met de verschillen, wil een binationale kerk kans van slagen hebben.