We missen zelfcorrectie in de christelijke muziekwereld
In eerdere columns heb ik het gehad over de integriteit en roeping van christelijke artiesten en ook hebben we de christelijke muziekindustrie beschreven. In dit derde deel wil ik het hebben over projectie, verwachtingen en de verantwoordelijkheid van kerken en volwassenen.
Als ik werd uitgenodigd door een christelijke organisatie om op te treden tijdens een evenement en ik had de kans, nam ik jongeren mee. Ik was dan de rapper en/of spreker daar. Ik had een deel van de jongeren van mijn kerk meegenomen om mee op te treden als rappers, dansers en achtergrondzangeressen. Op die wijze kregen ze mee hoe het was om als christelijke artiest buiten de eigen gemeenschap op te treden en kregen ze de kans om, onder onze volwassen begeleiding, hun eigen talenten te ontwikkelen en te laten zien.
Praatmee