Wie als seculier opgroeit in Nederland, wordt zelden gedwongen om zijn overtuigingen te overdenken. De politiek, media en het onderwijs geven hem immers altijd gelijk. Afgezien van een kerkje hier en daar, een jaarlijks bezoekje aan de Matthäus Passion of een welbekende tv-show omtrent Pasen, lijkt de christelijke cultuur voor miljoenen Nederlanders een dode letter. Is dit erg? Naar mijn mening heeft de seculariseringsgolf van de vorige eeuw goede ontwikkelingen gebracht, vooral voor degenen die leden onder de sociale machtsstructuur in strenggelovige kringen. Maar nu de maatschappelijke problemen zich opstapelen van eenzaamheid tot zelfdoding, kan een hernieuwde blik waardevol zijn op het geloof waarmee Nederland eeuwenlang vervlochten is geweest. 
 
Ik ben geen academisch onderzoeker, laat staan een expert op dit vlak. Het enige waarop ik mij kan baseren zijn mijn eigen ervaringen en overpeinzingen. Daarom maak ik graag allereerst duidelijk hoe ik zelf op dit thema ben gekomen. Van huis uit kreeg ik vrijwel niets mee van het christendom; voor mijn familie was het geloof iets uit het verleden. Wellicht kwam dit door de bonte verzameling aan geloofsstromingen in mijn stamboom. “Twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen”, luidt het gezegde. Of in het geval van mijn familie: secularisering. Drie van mijn grootouders waren al niet-gelovig ten tijde van de verzuiling, toen nog vier op de vijf Nederlanders kerkelijk was (CBS). Zelfs mijn grootoma, weduwe van een oud-katholieke pastoor, weigerde op haar doodsbed stug de ziekenzalving.