Christenen die elkaar het leven zuur maken: een kerkelijke auto-immuunziekte
Op nieuwjaarsdag 1980 zat Luitenant Simon Bates, van het Britse leger, verscholen in de Noord-Ierse heuvels rond Tullydonnell. Hij en zijn mannen hadden een hinderlaag opgezet voor de IRA. EĆ©n van de basisregels tijdens een hinderlaag is dat je nooit je positie verlaat. Toch besloten Simon en zijn ondergeschikte Gerald Hardy hun post te verlaten. Toen andere Britse soldaten hun contouren waarnamen openden ze meteen het vuur omdat ze dachten dat het IRA-soldaten waren: beide mannen werden geraakt en gedood door dit zogenaamde āfriendly fireā.
āFriendly fireā of āvriendelijk vuurā zou je kunnen definiĆ«ren als een aanval vanuit je eigen team, een aanval van binnenuit. Teamgenoten die met elkaar op de vuist gaan tijdens een wedstrijd, soldaten die hun eigen kameraden doodschieten. Gemeenteleden die elkaar het leven zuur maken. Een soort kerkelijke auto-immuunziekte waarbij leden van het plaatselijke lichaam elkaar van binnenuit aanvallen.
Ik heb het gezien, ik zie het gebeuren en het zal nog wel vaker voorkomen. Er is niet veel nieuws onder de zon. Hieronder het relaas van zuster Janssen, consulente van een kerk in conflict, ergens in Groningen. Misschien kan dit stukje autobiografische fictie erger voorkomen, ook in jouw gemeente.
āFijn dat u er bent, zuster Janssen, met de wind mee, hemelsbreed en zoals de mussen vliegen is het goed reizen richting Noordoost-Groningen toch? Mooi dat u de tijd neemt om de plaatselijke aardse tent hier eens goed strak te zetten, want dat is nodig!ā sprak de koster die, na afloop, ongetwijfeld zorg zou dragen voor onze inwendige mens. Toch zouden we nooit zijn, met liefde bereidde kostje gaan nuttigen. Daar had niemand nog behoefte aan na wat er zich had afgespeeld die avond.
Praatmee