Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
Ik bel een goede bekende op. Zijn vader is overleden en vanwege corona bereikte mij dat bericht pas nu, een week later. 91 jaar mocht hij worden. Een bijzondere man, bescheiden, een en al vriendelijkheid.
Enige dagen geleden heb ik geprobeerd duidelijk te maken in mijn dagboek dat heel Israël in feite uit vluchtelingen bestaat. Vluchtelingen die zich hebben aangepast aan hun nieuwe land, Israël, en zich daarom ook niet meer als vluchtelingen beschouwen. Neen, ik bedoel niet de overlevenden van de Holocaust, de overlevenden van Auschwitz. Neen, ik bedoel een miljoen Joden uit de Arabische landen. Duizenden jaren vormden zij een geïntegreerd deel van Irak, Iran, Tunesië, Marokko en andere Arabische landen. Plotseling achtervolging, moord, plundering, vluchten. Deze moderne geschiedenis genaamd “The untold exodus of Jews from Arab Lands” is nagenoeg onbekend. Als ik mensen hier in Nederland erover vraag, dan weten ze niet wat ik bedoel. Het kwam vandaag heel dicht bij mij. Die lieve man, die G’d zij dank een normaal sterfbed mocht beleven, is bij zijn begrafenis door zijn zoon toegesproken: