Wie deze tekst bestudeerd ziet dat het aannemen van Christus Jezus een bijbels woord is. Wie Christus aanneemt, ontvangt Hem, met de uitgestoken zondaarshand, kom je tot Christus. En Christus wil jouw Zaligmaker zijn. Christus wil dat niet alleen met jou, Christus doet het ook! Wat doet Christus? Hij wortelt en bouwt je op. Bevestigt jouw geloof, in het onderwijs van Zijn Woord, en die bevestigingen zijn niet karig, maar overvloedig. Je mag met Christus wandelen uit dankbaarheid. Een christen vindt zijn vermaak om naar Gods geboden te leven. Christus aannemen betekent ook een besef van eigen onwaardigheid en schuld, die in de hand van Gods vergevende genade moet worden gelegd.

William Guthrie (1620 – 1665) zegt : ‘Zij die Christus aannemen, nemen God aan in Christus.’

Is het woord ‘aannemen’ wel bijbels? Jazeker. Een punt van discussie is wel geweest of de nadruk ligt op jouw aannemen, jouw vermogen om de keuze voor God te maken, dus de geloofskeuze (de vrije wil) van de mens voor God en Gods reactie vervolgens daarop. Vooral de volgorde (dogmatisch) waren geschilpunten en men vond dat ook natuurlijk wel erg belangrijk. Dat is ook wel te begrijpen. Een mens is dood en moet in en door Christus gaan leven. Theologie gaat over de weg hoe God handelt met mensen. Natuurlijk was men het er over eens, God geeft jou wel zekerheid, maar vooral de manier waarop, dus hoe God dat deed bij mensen, daarover gingen de wegen uiteen.

Er bestaat een idee dat het woord aannemen een slogan is. Je moet dat vooral doen. Je kunt het altijd doen. God heeft alle mensen lief. Wat tob je? Wat twijfel je? God is er voor iedereen. God vindt jou een goed mens. En je kunt het. Jij moet het doen. De keuze is aan jou.

Wacht even, waarin geloof je dan? In Jezus Christus, is het antwoord. En waarom/hoe weet je dat God jouw Zaligmaker is? Zo maar een vraag. Dat is niet een voorwaarde, maar je moet weten waarom Jezus dan jouw Zaligmaker is. Weet je ook waarom God in Jezus Christus jouw Zaligmaker is? Hoe is God jouw Zaligmaker geworden? Weet je al dat God ons niet nodig heeft?

In de reformatorische kring ligt er een ander gevaar op de loer. Aannemen is niet zomaar iets. Je kan niets aannemen. Een mens is dood en tot niets goeds in staat. Je moet ‘krachtdadig’ levend gemaakt worden. God moet het doen. En ja, God doet het ook wel, maar niet zomaar. God doet het heel bijzonder. Je moet wachten op de daad van God, namelijk deze, dat de Heilige Geest ‘het grote werk’ nog in een mens komt te werken. De zondaar heeft niets verdiend. Het is dan ook alles genade. Die komt van Gods kant. Je kan daar vaak niet bij. De Bijbel gaat nog meer ‘open’, op het moment dat ‘het ware geloof’ ervaren wordt. De Bijbel wordt pas echt bijbels als een mens het mag zien. Aannemen komt pas na het ontvangen van genade als gift, het is een soevereine daad en je valt daar helemaal buiten.

U herkent dit misschien. U zit er misschien mee. Zoals ik het ‘ervaar’ kom ik er nooit. Ik voldoe nergens aan. Niet aan de bekering zoals de dominee dat ‘juist’ preekt, maar ook niet aan de ‘kenmerken’ zoals de kinderen van God ‘eruit’ zien of zich gedragen. Eerlijk is dat, wanneer u dat herkent of voor u zelf zo ziet. Erg is dat wanneer u het gevoel heeft dat u ‘niet voldoet’, of wanneer er nooit een woord voor u mag zijn in de preek (ik kom hier straks nog op terug).

Een vraag is deze: Waarom wijst u Christus af? Waarom wijst u het Woord af? Waarom ziet u niet door het Woord heen, in de beloften, maar ook in de Belovende God, die barmhartig is en in Zijn Zoon liefde is? Volmaakte liefde. Waarom ziet u op anderen die u zouden veroordelen in uw kleding, uw gedrag, uw taal, uw functioneren? Waar bent u bang voor? Voor God? Dat hoeft niet. Bij God zijn zondaren welkom! Waarom ziet u teveel op anderen die het ‘zomaar’ en ‘makkelijk’ aannemen. Verschuilt u zich ten diepste onder het mom van ‘onmacht’ niet gewoon achter uw ‘onwil’? Stelt u de roeping in de preek om u te bekeren gewoon niet wat uit? De satan vindt het prima, wanneer u zegt: de dominee preekt goed, hij zegt het goed, hij preekt de zuivere waarheid, en toch leeft u verder uw eigen leven. Kijk ermee uit!

U zult in de preken wellicht veel horen: Van eeuwigheid heeft God een volk liefgehad. Denk erom, u bent ‘nu’ verantwoordelijk! Denk aan uw verantwoordelijkheid! Bekering gaat natuurlijk over het hart, een ander hart, maar ook een andere wil en een ander hoofd. Laten we de zaken niet los van elkaar maken. Satan heeft een groot probleem wanneer u vlucht, zoals u bent, tot Christus. Vergeet niet: satan is als een blaffende hond. Hij blaft, blaft en blijft keffen, maar hij ligt aan de ketting.

En toch wij hebben als mensen maar twee mogelijkheden. De Bijbel is heel duidelijk. De Bijbel is helder. De Bijbel is radicaal. Of we zijn voor Christus en we zien iets van Zijn liefde. Of tegen Christus, omdat we geen liefde hebben voor Hem. Die de Zoon heeft, die heeft het leven en die de Zoon niet heeft, die heeft het leven niet. We nemen God aan als Jezus Christus, we nemen het Woord aan (biddend en pleitend), niet in eigen kracht met vallen en opstaan, wie God de Vader heeft aangenomen, laat zich ook door de Heilige Geest leiden. Jouw aannemen berust in Gods aannemen, waarbij jouw lege zondige hand, zich in de Vaderhand mag leggen, die Vader die vol genade en ontferming is. En die hand van de Belofte in het Woord, die zoveel meer te bieden heeft.

Wil je God in Christus blijven afwijzen, dan wacht je een ernstig oordeel. Maar je beseft nog niet half hoe ernstig dat is. Het evangelie is radicaal. God heeft recht op ons leven. Misschien ben je gedoopt. Gedoopt voor het leven, dan mag je pleitend met lege handen tot Christus gaan en komen. Aanhouden en God aanvaarden is God op zijn Woord gehoorzamen en aannemen.

Bij aannemen hoort ook aanvechting. Maar met jouw ervaringen over die aanvechting zal je ook meer gaan leren dat je daarin niet voor God kan bestaan. Je zult met jouw leven tot een complete overgaven moeten komen. Overgave voor wat en waarin? Je overgeven met al je bevindingen en eigen werken. Het zelf willen doen.

Christus heeft aan het Kruis voor al jouw zonden voldaan. Je mag dan zien dat Christus het Fundament is. Je zoekt houvast in het feit dat Christus de Rots is waar je altijd kan schuilen. Je ziet een opening in jouw geloof, dat Christus de Deur is, waar je door de poorten van het Evangelie vergezichten mag zien, alleen in Jezus Christus. Hoeveel je zonden ook zijn. Wat je zonden ook zijn. Bij God is vergeving en genade. In Zijn Zoon worden alle zonden bedekt en zelfs weg geworpen zijn, in een eeuwige zee van ‘vergetelheid’.

De Bijbelse weg, het hart van het Evangelie is deze: God biedt Zich aan in Christus Jezus, via Zijn Zoon door de weg van geloof en bekering. God eist en God belooft. God biedt genade aan. Aan wie? Aan iedereen die met zijn zonden vast loopt. Wie met zijn zonden bij Christus komt, mag zijn houvast ervaren in Christus. Dat zien op Christus, is een ervaring, maar ook een zeker weten. De wetenschap dat jouw leven geborgen is in Christus. 

De Schotse predikant Ralph Erskine kan daarom over de tekst “En Ik zal U geven tot een Verbond van het volk” (Jesaja 42:6) schrijven: “God zegt: Ik zal Hem geven, het is Mijn wil om dat te doen. Het geloof zegt: Uw wil geschiede en zo neem ik Hem aan, naar Uw wil; amen, zo zij het. En heel het volk zou amen moeten zeggen. Ieder voor zich zou amen moeten zeggen op wat God aanbiedt, Christus moeten aannemen en op Hem alleen rusten tot zaligheid, zoals Hij wordt aangeboden.

Andrew Fuller schrijft in zijn boek ‘Aller aanneming waardig’: “Christus aannemen veronderstelt een besef van zonde en van ons blootstaan aan het rechtvaardig ongenoegen van God”. Fuller gaat verder: “Het is een grote fout om het gevoel van de zonde voor te stellen als een voorwaarde die recht geeft om de Zaligmaker te ontvangen en zo de nodigingen van het Evangelie voor te stellen alsof ze gericht zijn aan gevoelige zondaren”.

En laten we eerlijk zijn, wanneer we het goed hebben met ons gezin, een mooie baan, een fijne vakantie, een leuke vriendengroep, wanneer het ons financieel voor de wind gaat, waarom hebben we dan Christus nodig? Het evangelie is dan een ‘vreemde leer’. De preek is lastig, altijd hetzelfde liedje. Daarna knikken we tegen onze eigen afgoden. We gaan van maandag tot en met zaterdag gewoon weer verder. Verder met ons eigen ding. Niks aan de hand? Alles aan de hand! De Hand van God van het Woord van de beloften niet voor waar aannemen. Ongehoorzaam zijn. Niet geloven. God niet op zijn Woord geloven. God verdacht houden. God betichten dat Zijn Woord niet waar is. 

Zou je het gewoon eens niet durven om naar Christus te gaan en Hem aan te nemen op zijn Woord, met je vinger bij het Woord en een andere vinger leggend op jouw voorhoofd? Belijdend: ik ben gedoopt. Lijdend aan jouw zondigheid? Lijdend aan jouw telkens verkeerde verlangen en wil? Is dat geen heilige verplichting? Die Heilige God, Die met Zijn drie Namen en Personen Zich aan jouw leven heeft willen verbinden? Denk daar eens over na!

Nog een citaat van Ralph Erskine: 'Het evangelische geloof neemt Christus aan op de evangelische voorwaarden, zoals Hij in de belofte van het Evangelie wordt aangeboden. Dat geloof zegt: O, ik durf Hem niet te beloven, maar ik neem Hem aan, omdat Hij alles aan mij belooft. Gezegend  zijn de vrije en almachtige genade! Want als er maar iets van mijn goed gedrag of mijn toekomende dienst afhing, dat moet ik vrezen dat alles verloren is. En daarom neem ik Christus en de belofte aan voor alles. O! hoe zalig is dat voor mij , dat Hij mij alles belooft heeft, want ik kan niets beloven. Daarom zal ik mij vasthouden aan de belofte van zaligheid en van heiligmaking.’

Ds. G. Boer zegt het zo in een preek: “Wat is nu de kernbelofte? Ik wil uw God zijn. Ik zal uw God zijn. En gij zult Mijn volk zijn. Dat is de ene kernbelofte van het Evangelie. Ten diepste is dat niet een operatieveld van het verdorven verstand, maar dat is Christus, de Belover: de Christus Gods, van de Vader gezonden in de kracht van de Geest… Alles in die ene belofte! De belofte van het Evangelie geloven is ten diepste: in Christus geloven. Dus zo dikwijls als u onder de prediking van het Evangelie, en daarbuiten, die belofte van het Evangelie met een waar geloof aanneemt, met een waar geloof omhelst, zijn al uw zonden van Godswege vergeven."

De broer van Ralph, Ebenezer Erskine, eveneens predikant, schrijft: “Ik roep u heden toe, om zonder uitstel Gods verbond, dat hier door de regenboog rondom de troon wordt  voorgesteld, in de kleur van de steen smaragd, aan te nemen… Welnu, doe dan hetzelfde met Gods genadeverbond. Neem dit verbond en de trouw door Christus, Die hierin vertoond wordt, aan tot uw verlossing en bevrijding (van de vloed van eeuwige toorn, die u voor eeuwig dreigt te verzwelgen)”.

John Owen schrijft over Efeze 1 vers 5-7: “Het was Gods voornemen ons aan te nemen als Zijn kinderen. De aanneming tot kinderen zouden wij verkrijgen door Jezus Christus in de bijzondere weg van de verzoening door Zijn bloed, geheel en al ter meerdere glorie van Zijn heerlijke genade”.

Joel Beeke heeft een mooi boekje, “Jezus navolgen”, geschreven. Wat zijn de kernnoties? Navolgen, zoals Jezus heeft gewandeld. Wat houdt dat volgen in? Meelijden met mensen. Vrede zoeken met de ander. Je kruis dragen. Trouw zijn. Groeien in Christus. En bij aannemen hoort ook aanvechting. Geloven in Christus is ook niet romantisch. Met vallen en opstaan.

“Laat ons dus Christus aannemen, die ons vriendelijk is voorgesteld en die ons tegemoet komt. Hij zal ons tot zijn kudde rekenen en in zijn stal besloten houden” (W. Kolfhaus).

Johannes Calvijn: “Deze vastheid is met de roeping verbonden. Uit het woord en uit de gelovige aanvaarding van dit Woord (Christus) zijn wij verzekerd van onze verkiezing. God neemt ons niet aan vanwege het feit dat onze bekering de grond van de vergeving is. Maar God neemt ons aan op grond van Zijn Barmhartigheid. Omdat God ons ook uit genade vernieuwt en wij deze gave door het geloof aannemen. Het gaat in het geloof om het aannemen van de belofte en dat kan alleen door de wil tot stand worden gebracht. Geloven is ook een daad van de wil. De enige grond van de geloofszekerheid is Jezus Christus, de Gekruisigde Christus. Onze zaligheid ligt niet verankerd in onze bekering, maar in Christus. Onze zaligheid is niet afhankelijk van de gevoelige ervaring en de tranen, maar van de vaste geloofskennis in het Fundament: het Offer van Christus, Zijn Zoon. In Christus is het offer van Jezus een open Evangelie."

De Bijbel kent niet een aparte bijlage met een namenlijst van uitverkorenen. Het Evangelie verzekert ons toch dat ieder die in de Zoon gelooft het eeuwige leven heeft (Joh. 3:16) en dat allen die in Hem geloven de vergeving der zonden ontvangen. Ieder die gelooft mag dus, omdat hij gelooft, zich stellen onder dit algemene aanbod en aannemen dat hij de vergeving der zonden heeft ontvangen. Dat dit mogelijk is, is te danken aan de Heilige Geest, die iedere gelovige ontvangt en die met onze geest getuigt, dat wij kinderen Gods zijn (Rom. 8:16). Ja het is mogelijk om zekere wetenschap te hebben dat je geloof vast en waar is. Niet door jouw verdienste, maar door Christus, in jou, gewerkt door de Heilige Geest.

Kijk uit met het onderscheid van het eerst gelovige zien op de beloften en dan pas aannemen. Zien is aannemen. Zien is hebben. Zien is ervaren en weten. Geloven is weten en ontvangen om nog meer te weten over God. Aannemen en God omarmen - aanvaarden -  is het wezen van het geloof.

Je kunt Christus wel te laat aannemen, maar nooit te vroeg aannemen. Niemand is er te slecht voor. Wij zijn er eerder te goed voor. Neem Christus aan in Zijn Belofte van het Evangelie!

Hendrik Jan van der Heiden maakte diverse cd’s voor piano en orgel. Bovenstaand artikel verscheen onlangs op zijn weblog. Klik hier om zijn website te bezoeken.