“Het is een proces dat doorgaat, identiteit is zo’n groot iets, het ontwikkelt zich”, vertelt Hiwot over de worsteling die ze ervaart en heeft ervaren. “Toen ik tot geloof kwam, heb ik een groot deel van mijn identiteit in God kunnen vinden. Nu ik moeder ben geworden komen er ook weer nieuwe aspecten van identiteit om de hoek kijken.”

Doordat Hiwot als kind door haar ouders werd achtergelaten, heeft ze een bepaalde hechting gemist. “Hierdoor vind ik het soms ook moeilijk om aan mijn dochter Julia die liefde door te geven. Je houdt sowieso van je kind, maar ik merk dat ik het soms moeilijk vind om mij te hechten aan mijn dochter. Vrienden van mij die ook geadopteerd zijn merken dit bijvoorbeeld ook in vriendschappen en relaties met anderen. Hechten blijft iets ingewikkelds, vaak is er sprake van bindings- of verlatingsangst, dat is iets wat veel geadopteerden delen met elkaar.”

Geloof
Toen Hiwot zestien was ging ze naar Ethiopië, op zoek naar “een stukje herkenning”, vertelt ze. “Je komt dan in een land waar mensen wel op je lijken. Ik zocht ook naar dingen die ik herkende, ik was anderhalf jaar oud toen ik naar Nederland kwam, maar je hoort dat mensen dan soms toch nog een geur herkennen of dat er andere zaken naar boven komen. Uiteindelijk heb ik er vooral een mooie reis aan overgehouden, maar ik heb mijn ouders niet gevonden. Stiekem had ik daar wel op gehoopt. Er zijn vraagstukken waar je altijd mee blijft zitten en daar moet je wel een soort acceptatie in vinden.”

Van jongs af aan gebruikte Hiwot muziek als uitlaatklep. “Ik kon er een stukje emotie in kwijt, muziek was iets wat er altijd voor mij was en ik vond het geweldig om in musicals en dergelijke mee te doen. Via mijn deelname aan The Voice of Holland ben ik in contact gekomen met Typhoon. Hij en zijn vrouw zijn hele goede vrienden geworden. Ze hebben hun huis opengesteld waardoor we nu samen avonden organiseren en daar over God zingen.”

Van huis uit is ze met het christelijke geloof opgegroeid. “Ik ben altijd met liefde naar de kerk gegaan. Vanaf mijn zestiende is het echt beginnen te leven. Ik denk niet dat God heel zwartwit denkt dus ik zing net zo goed in de kerk als voor een seculier publiek, God is er altijd en overal. Ik wil vooral zijn liefde uitdragen door wat ik doe.”