2. Elke seksuele relatie buiten het voor het altaar gesloten huwelijk tussen een man en een vrouw is volgens de Kerk tegen de wil van God. Zo’n buitenechtelijke, heteroseksuele verbinding kan de Kerk niet zegenen. Het ‘neen’ geldt dus het heteroseksueel, homoseksueel, biseksueel of wat voor seksueel ook zegenen. God zegent niet de zonde (de seksuele verbinding buiten het sacramentele huwelijk), Hij zegent wel de zondaar. Alle mensen zijn zonder uitzondering zondaars, althans in christelijk perspectief.
Rome richt zich niet tegen een seksuele verbintenis maar pleit vóór het kerkelijke, sacramentele huwelijk — het sacrament tussen man en vrouw op grond van het boek Genesis (1,27-28 & 2,24): God schiep de mens als Zijn beeld — man en vrouw schiep Hij hen. Weest vruchtbaar en wordt talrijk. En het is daarom dat de man zijn vader en moeder verlaat zich zo hecht aan zijn vrouw dat zij volkomen één worden.
Ouderwets en exclusief in hedendaagse oren, maar het ideaal dat de Kerk aanvaardt en leert. Trouwen in de Kerk kan alleen wanneer het bruidspaar bereid is volgens eigen geweten vruchtbaarheid niet tegen te houden en dus het geboren worden van één of meer kinderen niet uit te sluiten. Wil zo’n aanstaand paar zo’n belofte niet doen, dan wordt zo’n kerkelijk huwelijk geweigerd. Een andere kwestie is het natuurlijk, wanneer een niet meer vruchtbare vrouw en haar aanstaande man elkaar het sacrament van het huwelijk zouden willen toedienen. Maar bij het sluiten van een rooms-katholiek gaat het altijd ook over de vruchtbaarheid.
Bij een maatschappelijk aanvaard homohuwelijk, een contract tussen twee personen van het zelfde geslacht zoals tussen twee van verschillend geslacht, gaat het om een door de staat aanvaard contract dat in het burgerlijk recht is geregeld. Het kerkelijke huwelijk, dat wil zeggen het sacrament van het huwelijk, heeft voor de staat geen wettelijke betekenis. Daarom is het ook niet mogelijk voor de Kerk te trouwen, als niet eerst voor de wet het huwelijk is aangegaan. Kwestie van de zogenoemde ‘scheiding van Kerk en Staat’.
Elke christen kan een andere mens zegenen. De onmacht van de Kerk betreft niet het zegenen van elk mens, dus ook niet van mensen die homoseksualiteit praktiseren. Maar de kern van de kwestie is deze: Het zegenen is akkoord van welke mens ook. Niemand uitgesloten. Maar de Kerk heeft niet de volmacht de seksuele verbintenis tussen twee mensen van hetzelfde geslacht te zegenen, wel welke vriendschap dan ook. Het gaat immers om de door God iedereen gegeven liefde. Waarom geen zegening van een seksuele verbinding? Omdat het seksueel samen slapen van twee gelijkgeslachtigen volgens de Kerk op grond van de Bijbel tegen de wil van God is, zoals dat ook het geval is tussen twee verschillend-geslachtigen buiten het kerkelijk gesloten huwelijk.
Hoe met dit nu niet meer door elke bisschop — laat staan andere mensen — begrepen verbod om te gaan in vooral de wereld van het Westen?
Allereerst het besef dat elke mens kind van God blijft en door Hem blijft bemind. Voorts het benul dat elke mens in het gelaat van God zijn eigen verantwoordelijkheid draagt. Ten slotte het begrip ervoor dat de Kerk van Rome wereldomvattend is en vele culturen in haar tracht te verenigen en pas haar leer zal bijstellen, indien het wetenschappelijke onderzoek zal bewijzen — en niet als waarschijnlijkheid aangenomen ‘geaardheid’ — aantoont, dat God niet twee geslachten, zoals Genesis leert, maar bij voorbeeld drie geslachten heeft geschapen. De menswetenschappen vergroten ons inzicht maar zijn zelden echt objectiverend. En dus blijft de Kerk in haar bezorgdheid om elke mens wereldwijd terughoudend zich door wereldlijke standpunten van het Westen te laten meeslepen.
Priester Antoine Bodar maakte verschillende religieuze programma's voor radio en televisie. Hij verblijft het grootste deel van het jaar in Rome. Daarnaast is hij kunsthistoricus, auteur van boeken op het terrein van cultuur en kerk en hoogleraar. Op zijn website antoinebodar.nl plaatst hij om de zoveel tijd een blog die CIP.nl met zijn toestemming publiceert.
Stitcher
