"Tot nu toe heb ik vloeken buiten mijn films gehouden, omdat er best creatieve oplossingen zijn waarmee je de achterliggende woede (of nonchalance) toch kunt laten voelen. Maar als kijker zet ik de tv niet uit. Ik stoot mijn vrienden ook niet af omdat ze er zo af en toe een ‘Jezus!’ uitfloepen. Ik vind het wel verrot. Omdat het gaat om de persoon die me zo verschrikkelijk dierbaar is, die ik ken als mijn redder en als iemand die me heeft geholpen op echt moeilijke momenten in mijn leven.

Ik snap christenen die de tv uitzetten dus wel. Alleen ik maak een andere keus. Omdat de dialoog stopt als ik in mijn bubbel verdwijn."

Lees het volledige commentaar van Kees-Jan Mulder in het Nederlands Dagblad.