"Tegenwoordig denken jongeren langer na voordat ze doorstromen naar de belijdeniscatechisatie. Daar moeten we op anticiperen." Dr. A. J. Kunz spreekt donderdag op het symposium ‘Te jong om ‘ja’ te zeggen?'. Aanleiding hiervoor is het feit dat de HGJB opmerkt dat jongeren op steeds latere leeftijd belijdenis doen. "Het uitstellen van belijdenis kan een teken van secularisatie zijn," vertelt Kunz. De docent godsdienst bij Driestar Educatief voegt tegelijkertijd toe dat jongeren heel bewust 'ja' willen zeggen.

"Op 20-jarige leeftijd was belijdenis doen voor mij een bewust moment dat samenviel met de keuze om Theologie te gaan studeren. Behalve met lid worden van een kerkelijke gemeente had dit dus ook te maken mijn roeping tot het ambt. Geloofsbelijdenis was voor mij niet alleen een markeringspunt, maar ook een ijkpunt: hoe sta ik tegenover God? Ik sloot mij bewust aan bij de hervormde kerk, maar antwoordde bovenal op de roepstem van de Heere God. Ik deed een belofte, waar ik vandaag de dag nog steeds aan herinnerd word."

"Ik zag dat mensen die op jonge leeftijd doorstroomden van catechisatie slechts een deel doorstroomde naar de groep van belijdeniscatechisanten. Veel twintigers en soms ook veertigers hadden die keuze niet eerder gemaakt. De reden was niet dat niet opgevoed waren met het geloof of omdat ze uit het kerkelijke blikveld zijn geraakt. Vaak hoorde ik de opmerking: ‘We zijn er nog niet aan toe om belijdenis te doen’. Tegenwoordig is het minder vanzelfsprekend dat jongeren vanuit de gewone catechese meteen doorstromen naar de belijdeniscatechisatie."

"Jongvolwassenen zijn zich ervan bewust dat ze in een tijd leven waarin er zoveel op hen afkomt, dat ze het besluit om zich aan te sluiten bij een kerk liever uitstellen. Het is nogal wat om je als belijdend lid aan Gods gemeente toe te voegen. Dit staat niet los van een steeds zichtbaar wordende ontwikkeling: de uitgestelde volwassenheid. Vroeger was het vaak zo dat wanneer je 20 jaar oud was ging trouwen en tegelijkertijd belijdenis aflegde van het geloof. Bovendien zijn jongeren zich er meer bewust van dat belijdenis doen niet alleen aansluiten bij het instituut kerk betekent, maar ook een persoonlijke geloofskeuze inhoudt."

"Dit punt is de reden dat ik niet meteen wakker lig van het feit dat jongeren hun belijdenis uitstellen. Deze zorg is inderdaad veel belangrijker. In de vroegchristelijke kerk was de toetreding tot de gemeente een bewuste keuze; daarbij maakte men ook duidelijk dat dit gevolgen had voor het hele leven. Het gaat immers om je voegen bij de gemeente van Christus. Het uitstellen van belijdenis kan een teken zijn dat mensen heel bewust dat zij heel bewust ‘ja’ willen zeggen. ‘Als ik belijdenis doe, wil ik er ook écht persoonlijk achterstaan en niet alleen omdat ik hier ben opgegroeid,’ is de achterliggende gedachte. Daarom is dit symposium nodig en zeg ik: wees zuinig op jongeren die de Naam van Christus belijden; maar laat jongeren die dit nog niet doen, niet los."

"Dat we moeten leren anticiperen op de culturele ontwikkeling (uitgestelde volwassenheid) door jongeren op één of andere manier bij de kerk te betrekken. Wanneer jongeren nog niet naar de belijdeniscatechisatie gaan, kun je als predikant of ouderling op vaste momenten met hen samenkomen. Die bijeenkomsten kunnen gebruikt worden om hen te betrekken bij jongerendiaconaat, bijvoorbeeld. Dit bedoel ik niet als een pleister op de wond. Juist in de kerk leren jongeren wat volwassenheid inhoudt door taken op zich te nemen. Dan leert men dat gemeente van Christus geen instituut is maar een Lichaam."

"Daarnaast is het goed om tegen elkaar te zeggen dat we niet de eerste zijn die voor deze vragen staan. Iedere generatie moet nadenken over: ‘Hoe gaan we om met belijdende leden?’. Ook de vroege christenen hadden hier mee te maken. Zij lieten heel nadrukkelijk zien dat ‘ja’ zeggen tegen God daadwerkelijk consequenties heeft: je gaat de Heere Jezus volgen. Gelukkig komt dit tijdens catechisaties nadrukkelijk aan de orde, maar uiteindelijk begint de bewustwording in de gezinnen. Nee, kerkenraden kunnen het niet alleen. We hebben elkaar ook in dit opzicht nodig."