Ds. Korving erkent haar zorgvuldige toon en prijst de persoonlijke afweging. Hij is duidelijk: 'Kinderen krijgen is nooit een recht. Het is altijd een genadige gift van God, net als gezondheid, inkomen of geloof.' Tegelijk waarschuwt hij ervoor om niet te oordelen over andere christenen die wél tot adoptie overgaan. Het is niet eerlijk, zegt hij, om te veronderstellen dat zij handelen vanuit een ‘recht-op’-mentaliteit. Motieven verschillen, en alleen God doorgrondt het hart.

Op de vraag of adoptie Bijbels verantwoord is, antwoordt Korving met een volmondig ja. Hij wijst op voorbeelden uit de Bijbel waarin mensen samenleven in grote huishoudens en zorgen voor elkaars kinderen - van Abraham tot Lydia. Maar bovenal verwijst hij naar het diepste voorbeeld van adoptie: Gods aanneming tot kinderen. 'Dat de Heere zelf arme zondaren tot Zijn gezin wil rekenen, mag ons stil maken van verwondering.'

Toch plaatst Korving een belangrijke kanttekening. Niet het vervullen van een persoonlijke wens, maar het belang van het kind moet vooropstaan. Adoptie vraagt zelfverloochening, volharding en offers. 'Wie bereid is uit liefde tot God en de naaste huis en hart open te stellen om een kansloos kind een thuis te bieden en in aanraking te brengen met het evangelie, die heeft een goed werk verricht.'