Dit artikel is nu opgeslagen in je
dashboard.
Bewaar artikelen in je dashboard.
Wat zijn de tijden veranderd! De generatie van onze ouders, die inmiddels de tachtig ruim zijn gepasseerd, leerden elkaar nog kennen op belijdeniscatechisatie of via de stiekem bezochte dansschool. Toen wij dertigers waren, was het al wat meer gangbaar om wat langer single te zijn. Maar normaal was het niet. We hebben beiden vaak de vraag gekregen of we niet te kieskeurig waren en hebben regelmatig allerlei goedbedoelde koppelacties moeten doorstaan. Lydia zelfs van haar demente oma.
Ik, Lydia, kan het me nog goed herinneren. Ik ging op bezoek bij mijn 92-jarige oma in het verzorgingstehuis. Tot op zeer hoge leeftijd had oma alles goed op een rijtje, maar een gebroken enkel bracht haar in het ziekenhuis en sindsdien raakte daardoor de kluts kwijt. Ze woonde nu op een ‘gesloten’ afdeling en ik bezocht haar in de gemeenschappelijke ruimte. Ik was haar oudste kleindochter en in het begin van mijn leven woonden we vlakbij elkaar. We kenden elkaar dus goed. Oma noemde me als kind altijd plagend ‘liedje’ en ik reageerde altijd boos: ‘Ik héét geen liedje!’ en dat vond oma als negentigjarige nog steeds een leuk grapje. Ik speelde het vrolijk mee.