Hoe in een Utrechtse 'probleemwijk' een groeiende kerk ontstond

Henk Bouma ving met zijn gezin een Afghaanse jongen op. Inmiddels komen in zijn wijk iedere zondag meer dan honderd christenen samen. “God gaat Iraniërs en Afghanen gebruiken om Nederlanders het evangelie te vertellen,” zegt de kerkplanter uit de Utrechtse wijk Kanaleneiland.

Dit artikel is je cadeau gedaan door cvandaag Premium lid Jeffrey Schipper.

Word ook lid

“Door ervaringen heb ik mogen inzien dat de God met wie ik ben opgevoed er ook voor mij wil zijn,” vertelt Henk. “Telkens werden de juiste mensen op mijn pad gebracht, waardoor ik wist: ‘Er is een God die mijn leven in Zijn handen heeft.’ Zo was ik als student erg geïnteresseerd in seculiere filosofie en het werk van schrijver Franz Kafka. Met een groep gasten besloot ik op reis te gaan naar Praag, de stad waar Kafka woonde en werkte. In onze auto was nog één plek vrij die op het laatste moment werd gevuld. Halverwege de reis ontdekte ik dat die jongen christen was. Uitgerekend op die reis bracht God een volgeling van Jezus op mijn weg.

Later verhuisde ik naar Londen en vroegen mensen van een kerk mij om bij hen in huis te komen wonen. Deze mensen hebben mij geholpen om Jezus te blijven volgen.” In de Britse hoofdstad kreeg Henk een steeds groter verlangen om te vertellen wie Jezus is. “Om daar een fulltime missie van te maken ging ik op een gegeven moment aan de slag voor een christelijke organisatie. Het gekke is dat ik mij niet eens een evangelist voelde. Ik ging heel onvoorbereid aan de slag. Toen ik anderen vertelde over een God die mensen liefheeft en wil redden, begon ik zelf ook na te denken: ‘Wat betekent die redding eigenlijk voor mijzelf?’”

Inmiddels woon en werk je alweer een tijdje in de Utrechtse wijk Kanaleneiland. Hoe ben je daar terechtgekomen?
“In Londen was ik zo’n dertien jaar actief als evangelist. Nederland kwam in beeld toen een dakloze vrouw uit Nederland bij ons in huis kwam wonen. Regelmatig kwamen ook haar Nederlandse vriendinnen op bezoek. Door deze moslimmeiden raakte ik meer en meer geïnteresseerd in de Nederlandse samenleving. Ze maakten duidelijk dat er in mijn geboorteland grote polarisatie was ontstaan tussen moslims aan de ene en niet-moslims aan de andere kant. Wat mij opviel was dat kerken in Nederland niet duidelijk stelling innamen. Alsof er geen ‘derde weg’ was. Met die derde weg bedoel ik het evangelie. Niet onze nationale identiteit, maar onze identiteit in Jezus Christus. Vervolgens hoorde ik via via dat een kerk in Utrecht op zoek was naar iemand die de kloof tussen ‘kerk’ en ‘moskee’ wilde verkleinen. Toen dacht ik: ‘Hé, misschien is dat iets voor mij.’”

Hoe kwam die polarisatie dan tot uiting?
“In Engeland wordt nauwelijks gedacht in termen als ‘jij bent Turks’ of ‘jij bent Brits’. In Nederland werd er veel gesproken in bewoordingen als ‘onze samenleving wordt overspoeld door buitenlanders’. In discussies over de multiculturele samenleving laten we ons als christenen nog te veel verleiden door degenen die de toon van het debat zetten, op links en op rechts. Maar als christenen zijn we niet van deze wereld en moeten we heel duidelijk kunnen zeggen: voor ons gaat het om Jezus. Voor ons is de Nederlandse identiteit dus niet zo belangrijk. Onze identiteit ligt in Jezus Christus.

Ik weet nog goed dat ik op mijn eerste werkdag hier in Utrecht een groepje mensen uit een van de kerken uitnodigde om mee te gaan naar een moskee. Met zo’n 15 mensen uit die kerk kwamen we daar aan voor een rondleiding. Een van die mensen zei op een gegeven moment tegen de imam: ‘Kunnen jullie je ook niet eens een keer aanpassen?’ Die man antwoordde vervolgens: ‘Aanpassen waaraan?’ Dat vond ik een gevatte opmerking. Alsof de Nederlandse nationaliteit een statisch ding is.”

Je bent met een duidelijke missie naar Utrecht gekomen. Wat wil je bereiken?
“Vaak krijg ik de vraag: ‘wil je mensen bekeren tot het christendom?’ Ik kan mensen niet bekeren, dat kan alleen God. Het enige dat ik kan doen is het verhaal van Jezus vertellen. Ondertussen mag ik naar verhalen van anderen luisteren waarin ik ook tekenen van genade herken. Ik mag met respect naar anderen luisteren, God zien werken in levens van anderen, ook in het leven van moslims. Maar ik ben er volledig van overtuigd dat het verhaal van Jezus Christus het ware verhaal is. Mijn bijdrage aan de dialoog tussen moslims en christenen is dan ook Jezus Christus.”

Toen je in Kanaleneiland kwam wonen was Huis van Vrede er nog niet. Hoe is deze geloofsgemeenschap ontstaan?
“Wat mij in mijn begintijd opviel was dat er in Kanaleneiland veel vrijwilligerswerk wordt verricht. Maar ik miste een groep mensen die samen Jezus aanbidt. En dat laat volgens mij heel goed zien wat de motivatie van al dat vrijwilligerswerk is. In een viering komt tot uiting dat Jezus in het centrum van ons leven staat. Ik vind het belangrijk dat dit zichtbaar is. Je kunt niet alleen goed werk doen zonder als ‘familie’ te vieren wie Jezus voor jou betekent.

Op een gegeven moment kwam een dakloze, Afghaanse jongen bij ons in huis wonen. Hij nam zijn vrienden mee. En ook die vrienden namen hun vrienden mee. Later is daar ook een groep Iraniërs bijgekomen, omdat hun talen aan elkaar zijn verwant. Vervolgens heeft Huis van Vrede een regiofunctie gekregen voor Afghanen en Iraniërs. We hopen en bidden dat zij het goede nieuws van Jezus weer doorgeven aan anderen, ook aan Nederlanders en Marokkanen. Onlangs nam een Afghaanse jongen zijn Nederlandse collega mee naar de kerk. Dat is prachtig!

We zijn begonnen in kleine huiskringetjes. Later huurden we een zaaltje in een school en nu komen we tijdelijk bijeen in een bibliotheek. Binnenkort hopen we een eigen gebouw te kopen.”

Hoe zie je God aan het werk in Kanaleneiland?
“Een tijd geleden ontmoette ik een huilende mevrouw op straat. Ik sprak haar aan en vroeg waarom ze huilde. Vervolgens wees ze naar haar kapotte fiets. Maar ik dacht: ‘Dat kan het niet zijn. Er zit meer achter.’ Ik nodigde haar uit om mee te gaan naar mijn vrouw en erover door te praten. Uit het gesprek dat volgde bleek dat ze een week daarvoor naar Nederland was gekomen om geld te verdienen met babysitten. Totdat bleek dat haar baan niet bestond uit babysitten, maar uit prostitutie. Met haar zijn we op haar ‘baas’ afgestapt. Hij heeft haar paspoort teruggegeven. Dankzij hulp van mensen uit de buurt konden we voor deze vrouw een vliegticket kopen om terug te gaan naar haar moeder.”

Henk maakt duidelijk dat het delen van de vrede van Jezus geen vrijblijvende boodschap is. “Het goede nieuws is het verschil tussen leven en dood. Wie Jezus leert kennen, leeft voor eeuwig in Zijn vrede. Daarom neem ik kansen om daarover te vertellen heel serieus. Ik heb een vriend gehad die ik een paar jaar lang vier of vijf keer per week bezocht. Toen hij overleed was er een bijeenkomst in een moskee om zijn leven te herdenken. Toen dacht ik: ‘eigenlijk heb ik deze man niet duidelijk verteld wie Jezus Christus is.’ Daar had ik op dat moment enorm veel spijt van.”

Welke les heb je geleerd sinds je in Utrecht actief bent?
“God heeft mij niet gered omdat ik goed ben, maar omdat God van mij houdt. Hij is ontzettend liefdevol en geduldig. Zo wil ik mij ook opstellen tegenover anderen. Ik heb de neiging om neer te kijken op anderen. ‘Jij doet het niet goed.’ Maar zo behandelt God mij ook niet. Uiteindelijk is het alleen de onvoorwaardelijke liefde van God die overwint. Ik denk wel eens dat God mij heeft uitgekozen om dit werk te doen omdat ik anders zou vergeten wie Hij is.”

Lees hier meer over het werk van Huis van Vrede.

Christenen die meer diepgang willen kiezen voor cvandaag Premium

Je las net een gratis cvandaag Premium artikel. Meld je aan en start je gratis maand.

Start je gratis maand