Ik moet een beetje lachen om haar dikke krokodillentranen wanneer ze me aankijkt met een pruillip. Ze staat voor mijn schoot met haar ‘Knuf’ in haar handen, in twee delen, en ik zie de aarzeling in haar ogen. Ze wil Knuf niet weggeven, maar ze wilt ook dat ik Knuf repareer… “Mag tante Saar even kijken?” vraag ik haar voorzichtig. Ze opent langzaam haar beide handen. In de ene hand ligt een halve Knuf en in haar andere hand de andere helft. Deze aanblik zorgt natuurlijk voor meer tranen en theatraal huilt ze: “Knuf is… Knuf is… stu-u-u-uk!” Het is niet de eerste keer dat tante Saar Knuf moet opereren…