"De Wittenberg was de rustplek die ik nodig had"

Hij wist wel dat er ergens in Zeist een christelijk bolwerk was, maar hoe en wat precies... Ruben uit Zeist was enkele maanden in 2021/22 drie dagen per week te gast bij de Wittenberg. Na een ernstig ongeluk waaraan hij hersenletsel overhield, was hij zo prikkelgevoelig dat thuis zijn in een gezin met drie kinderen niet mogelijk was. De combinatie van praten, bewegen, denken en doen ging niet meer. En hij is nog steeds herstellende.

Plekken om tot rust te komen en te herstellen vond hij alleen maar in katholieke kloosters in Noord-Brabant. Toch was dat een eind rijden. Hij kwam in contact met de buurtpastor, die met het sociale wijkteam hulp zocht. Zij kenden de Wittenberg en vroegen bij de gemeente Zeist een budget aan via de WMO om een tijdje als gast op de Wittenberg te verblijven. Dit bedrag werd toegekend. De gemeente Zeist bevestigde dit in een brief en zei er gelijk bij dat er wel aan de drie getijdengebeden, een soort gebedsvieringen per dag deelgenomen moest worden!

Aangenaam verrast
Zo kwam Ruben op de Wittenberg terecht en was aangenaam verrast: “Dit waren de eerste stappen om uit de crisis te komen. In het begin zat ik veel in mijn kamer, gewoon maar te zitten omdat ik niets anders kon. Lopen en praten ging slecht en ik had veel uitvalsverschijnselen. Regelmatig kreeg ik bezoek van coördinatoren Niek en Jenny Tramper die me vroegen hoe het met me ging. Een enkele keer kwam een vriend langs. Dat was fijn. 

Ritme door getijdengebeden
In eerste instantie was ik wat onwennig met de getijdengebeden drie keer per dag, een kort samenzijn met gebed, stiltemomenten, zingen en Bijbellezen. Vanuit mijn traditionele kerkachtergrond was ik zoiets niet gewend en was omgaan met de rust best ingewikkeld. Toch heb ik gemerkt dat juist deze tijden ritme aan mijn dag gaven en me goed deden. De wereld is gejaagd, ook in de kerk met zijn harde muziek, lichtflitsen en beamers. In de Wittenberg ben ik de rust gaan waarderen. Deze rust gecombineerd met de levendigheid van de groep studenten van tussenjaar Inside-out, daar heb ik van genoten. 

Maatschappij gejaagd
Ruben vervolgt: “Als je zelf aan het arbeidsproces deelneemt en je hebt je gezin, dan ben je al blij als je alles goed kan runnen. Nu werd ik verplicht tot rust. Ik werd letterlijk stilgezet en moest een paar versnellingen lager. Niet fijn, maar ook goed. Iedereen in onze maatschappij is zo gejaagd. Maar als je thuis komt te zitten en mensen je uit het oog verliezen, lijkt het wel of je ineens ook uit het hart bent. Een kaartje, appje of bezoekje zou zo fijn zijn! Sommige mensen weten ook niet hoe ze met ziekte om moeten gaan. Of ze vullen voor je in: “Ik ga maar niet naar hem toe, want hij zal dat wel niet aankunnen.”